Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

[katerina92]

For a hopeless romantic...

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα 'λεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουνα όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουνα λίγο, θα ονειρευόμουνα πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν.
[...]
Αν ο Θεός μού δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουνα λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνωντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
[...]
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... δε θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα 'κανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
[...]
Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς, τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως, όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του για πρώτη φορά το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
[...]
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σε αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να την ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σε έβλεπα, θα 'λεγα «σ' αγαπώ» και δε θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το 'χει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος ούτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να 'ναι η τελευταία μέρα που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί, αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μιαν αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μιαν επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
[...]
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα..."

Gabriel Garcia Marquez
Απόσπασμα

Δεν ήξερα που να το εντάξω είναι αλήθεια....
...αν το να καταθέτεις την ψυχή σου μέσα από τις λέξεις δεν είναι τέχνη, τότε τι είναι άλλωστε;

[(β-α)/2]

-Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι περιμένουμε...
Σιωπή.
-Να είναι πλέον πολύ αργά, κυρία.


Αλεσσάντρο Μπαρίκκο
Από το βιβλίο του "Ωκεανός"

Υ.Γ. Νομίζω θα γίνει το αγαπημένο μου θέμα κάτι τέτοιες ώρες..

[sid]

---

[katerina92]

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.

Πάντοτε πίστευα ότι οι σκέψεις δεν πρέπει να μένουν κρυφές. Για αυτό με συνόδευε ανέκαθεν μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Όχι επειδή διεκδικούσα την υστεροφημία, αλλά επειδή επεδίωκα την επικοινωνία. Λαχταρούσα την έκφραση. Την επιζητούσα και την θαύμαζα. Γιατί είναι ο πιο αυθόρμητος τρόπος να μοιράζεσαι, είναι έμπνευση και δημιουργία. Κάτι ευρύτερο από τέχνη. Και ίσως ο μοναδικός χώρος πλέον που μπορεί ίσως ακόμα να διατηρεί κάποιο κομμάτι ειλικρινείας. Και ελευθερίας.

Μ’ αρέσει να γράφω. Μ’ αρέσει να γράφω ιδιαίτερα τις στιγμές που το βρίσκω δύσκολο. Όταν καμία λέξη δεν ταιριάζει σε αυτό που θέλεις να πεις. Εκεί που το μυαλό σου γεμίζει σκέψεις, διαθέσεις, συναισθήματα Εκεί που έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Πόσο μάλλον να το περιγράψεις. Και για αυτό από επιλογή δεν το επιχειρείς. Σχεδόν κανείς δεν το κάνει. Μιλάς για πολιτική, κάνεις οικονομικές αναλύσεις, επιχειρηματολογείς, αξιολογείς, κρίνεις, διαφωνείς. Δοκίμια ολόκληρα. Εκείνες όμως τις στιγμές που μένεις μόνος, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη, που νοσταλγείς, που μελαγχολείς, που δεν μπορείς αλήθεια να διαχωρίσεις, να προσδιορίσεις ακόμη, αυτά που σε απασχολούν… Εκείνες τις στιγμές κάνε μια απόπειρα να βρεις δυο λόγια να πεις. Κάτι για αυτές τις σκέψεις που μάλλον τελικά θα εξακολουθήσουν να μένουν κρυφές. Ακόμη μια φορά. Γιατί είναι δύσκολο πράγματι. Εδώ η έκφραση έχει σημαντικές πιθανότητες αποτυχίας. Κι όμως εμένα με ικανοποιεί έστω να προσπαθήσω. Μ’ αρέσει να γράφω, γιατί κάθε φορά είναι μια πρόκληση.


Σε αυτή την καθημερινή ανοησία που ζούμε, μες τις πολλές κινήσεις και oμιλίες, τι είναι στα αλήθεια δικό σου; Πρόλαβες ποτέ να αναρωτηθείς; Πόσες φόρες είπες στα αλήθεια αυτό που σκεπτόσουν και έκανες στα αλήθεια αυτό που ήθελες; Επιτάχυνση γύρω παντού. Εικόνες, γεγονότα σε προσπερνούν. Και εσύ απελπισμένα πασχίζεις να προφτάσεις. Και σε όλη αυτή τη διαδρομή δεν σκέπτεσαι ούτε λεπτό ΠΟΙΟΣ είσαι. Σκέπτεσαι τι πρέπει να είσαι, τι είναι σωστό και τι λάθος. Επικοινωνιακά πρότυπα. Καλούπια. Η εποχή της ειλικρινείας αργοσβήνει. Μάλλον έχει πεθάνει ήδη, και εγώ εδώ ενώ εκφωνώ τον επικήδειο, μάταια ελπίζω. Ελπίζω πως θα αναβιώσει αυτή η έκφραση που πραγματεύομαι. Πως κάποτε θα γίνεται αβίαστα. Και πως δεν θα χρειάζεται προσπάθεια για να είναι γνήσια. Μ’ αρέσει να γράφω, γιατί μες την πολλή συνάφεια του κόσμου που με αποσπά και με αποσυντονίζει και με μπερδεύει, βρίσκω χώρο να πω δυο λόγια δικά μου. Γράφω γιατί είναι από τις λίγες φόρες που βρίσκω το χρόνο να είμαι ο εαυτός μου.


Πάντοτε πίστευα ότι οι σκέψεις δεν πρέπει να μένουν κρυφές. Μη μένεις σιωπηλός. Αναζήτησε τον τρόπο να τους δώσεις διέξοδο. Προσπάθησε να τις εκφράσεις, ακόμα και όταν αυτό μοιάζει ακατόρθωτο. Γιατί οι σκέψεις υπάρχουν για να τις μοιραζόμαστε. Πριν από όλους με τον εαυτό μας. Όταν μιλάω για αυτό που με απασχολεί διαχωρίζω το ουσιαστικό πρόβλημα από αυτό που ανόητα υποθέτω πως υπάρχει. Γνωρίζω εμένα, προσεγγίζω τη λύση που ζητάω. Κι όταν πάλι μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους άλλους, νιώθω πως επικοινωνώ. Πως στις απαντήσεις τους διακρίνω κομμάτια δικά μου που αγνοούσα. Όταν οι σκέψεις μου διαλέγονται με αυτές των άλλων, είτε συγκλίνουν είτε αποκλίνουν, πάντα κάπου εκεί βρίσκω τη γνώμη, τον ρολό, τον εαυτό μου.

Δεν έγραφα στο φόρουμ για αρκετό καιρό. Όχι γιατί είμαι της φιλοσοφικής. Αλλά γιατί δεν μπορούσα να βρω κάπου, κάπως ένα χώρο που να μπορείς να αποπειραθείς να περιγράψεις αυτό που σκέφτεσαι, χωρίς θεματικό περιορισμό, χωρίς συγκεκριμένη δομή, χωρίς πρέπει. Χωρίς να είναι ούτε φιλοσοφία, ούτε ένα άχρηστο ποστ. Απλά λέξεις. Λέξεις με την σειρά που τις θες. Ώστε όταν θα φτάνεις στην τελευταία γραμμή να έχεις τελικά πει εκείνα που πράγματι εννοούσες. Να έχεις κερδίσει την πρόκληση.

Δεν θέλω να μένω απλός σχολιαστής, αναζητών νοήματα εις θεωρίας άλλων. Θέλω να σκέφτομαι. Να συζητάω. Θέλω να γράφω και να διαβάζω αυτά που γράφουν. Δεν είμαι στην Φιλοσοφική. Είμαι στο Πολυτεχνείο. Και πιστεύω στο θετικό μυαλό. Γιατί, αφορμόμενη από τον προλαλήσαντα, πιστεύω πως μια ιδέα πρέπει να ξεκινά από τη γη ώστε να έχει πιθανότητες κάποτε να κοιτάει το φεγγάρι.




Υ.Γ. Χάρη, το τελευταίο για σένα, μετά από την χθεσινή σου παράκληση να πω κάποτε και έναν καλό λόγο για τους Πολυτεχνίτες…

[sid]

---

[cornerstone]

@katerina92: Αναρωτιόμουν αυτές τις μέρες που διάβαζα τα ποστ σου, πως θα μπορούσα να απαντήσω σε μια πληγωμένη ψυχή. Κατέληξα πως η λογοτεχνία έχει -σχεδόν-πάντα τις απαντήσεις...
Και μιας και σου αρέσει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές και εγώ δε βρίσκομαι σε φάση να σου δώσω συμβουλές μιας και με στοιχειώνουν τα δικά μου αδιέξοδα, ας συμβουλευτούμε και οι δυο τον Αργεντινό νομπελίστα...

13 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ...

"Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι...
αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου"

"Δεν αξίζει να κλαίς για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις…"

"Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες…
δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του".

"Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι…
και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου".

"Ο χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς…
είναι να είσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι εκεί".

"Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος…
κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου".

"Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο…
αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος".

"Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου"

"Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων"

"Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση…
χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί".

"Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη…
απλά να είσαι πιο προσεκτικός".

"Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα…
όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι".

"Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…"

ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ

[katerina92]

Γκρι. Αυτό θυμαμαι. Αυτή ηταν η πρωτη μου εικονα. Ένα χρονο πριν. Όταν πρωτοηρθα στο Πολυτεχνειο. Εψαχνα λιγο χρωμα. Δεν εχανα την πιστη μου όμως πως θα βρισκοταν. Τωρα εδώ κανω μια αποπειρα. Καθομαι, γραφω μερικες λεξεις. Μερικες απασχολησαν εμενα, άλλες καποιον αλλον. Και γειωνομαι αποτομα. Μεμιας. Από την μια, θα μπορουσε να θεωρηθει παρηγορο πως υπηρξε απαντηση. Ειχα πολλες αμφιβολιες για την ανταποκριση ακομη. Και στην αρχη φαινοταν να επιβεβαιωνομαι. Δεν χρειαζεται φιλολογικες γνωσεις για διαβασεις ή να ακουσεις κατι και να σε αγγιξει. Ουτε για να εκτιμησεις δυο σκεψεις και να τις συμπληρωσεις με τις δικες σου. Λιγη ευαισθησια, ισως, μπορει, να χρειαζεται. Και δεν ηθελα να την αναγω σε αχαρο συναισθηματισμο. Ζητω συγγνωμη αν το επραξα.

Όλα γινονται για καποιο λογο. Αυτό δεν τα κανει λιγοτερο απογοητευτικα.
Αγαπητη συναδελφε ναυπηγε,
ειχα απελπιστει γιατι φαινοταν πως ειχα δικιο.
Πιστευα πως ποτε δεν θα μιλουσε κανεις εδω για λογοτεχνια ή ποιηση. Και οπωσδηποτε πως δεν θα πλαισιωνε οσα εγραψα με αυτά τα τοσο ομορφα λογια του Μαρκες. Κι όμως σημερα φανηκε λιγο χρωμα…

[Adamaklas]

Οταν στενοχωριόμουν, επαιζα τα πιο ομορφα τραγουδια.

Οταν ειμουν χαρουμενος, τα ακουγα.



Ολα γινονται Για καποιο λογο.

[cornerstone]

Κοίτα Κατερίνα, δεν μπορώ εγώ να δώσω χρώμα στη ζωή σου, μόνο και μόνο επειδή μπορώ να καταλάβω την απελπισία σου και μου αρέσει η λογοτεχνία. Η λογοτεχνία μπορεί...
Πολλές φορές στη ζωή σου θα πληγωθείς από μια σχέση γιατί συχνά δε θέλουν και οι δύο σ' αυτή τα ίδια πράγματα. Αυτό το αγόρι που σε πλήγωσε τόσο, απλώς δεν αντιλαμβανόταν τη σχέση σας με τον τρόπο που την αντιλαμβανόσουν εσύ. Δε μπορείς να τον κατηγορείς γι' αυτό. Τού μίλησες και τού είπες τι νιώθεις και πόσο σε πλήγωσε, ή τα γράφεις σε μας εδώ στο φόρουμ που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Απ' την άλλη μπορεί απλώς να μη μπορούσε να σ' αγαπήσει με τον τρόπο και την ένταση που ήθελες και είχες ανάγκη. Μπορεί απλώς να μη μπορεί να αγαπήσει με πάθος εν γένει, όπως φαίνεται απ' τα λεγόμενα σου, ότι έκανες εσύ. Δε μπορούν όλοι ν' αγαπήσουν απόλυτα και με ανιδιοτέλεια, όπως αγαπούσε ο Φλορεντίνο Αρίσα τη Φερμίνα Δάσα στον "Έρωτα στα χρόνια της χολέρας" του Μαρκές. Εσύ μάλλον μπορείς, για να θρηνείς στη μη ύπαρξη αυτής της αγάπης. Και πρέπει να είσαι περήφανη γι' αυτό. Γιατί διαφέρεις. Αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους είναι η ένταση με την οποία αγαπούν, αισθάνονται και κατ' επέκταση πληγώνονται...Είναι αναπόδραστο...
Λένε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Πληγώθηκες και σού κόστισε πολύ, αλλά πρέπει να κοιτάξεις μπροστά. Είσαι πολύ μικρή και ολόκληρη η ζωή είναι μπροστά σου...Θα γνωρίσεις και άλλες αγάπες. Εξάλλου ποιος είπε πως ο έρωτας πρέπει να είναι δύσκολος και να φέρνει απελπισία; Ο έρωτας σού χαρίζει φτερά στα πόδια, ελαφρώνει την ψυχή σου, σ' απογειώνει ολόκληρη... Είναι μια φωτιά που ξεσπά ξαφνικά, καίει την καρδιά σου, παραλύει το μυαλό σου, για λίγο μοιάζουν όλα πιθανά, όμως έχει ημερομηνία λήξης. Αναπόφευκτα...
Σημασία έχει να κρατάς τις καλές στιγμές...
Ιδανικοί έρωτες υπάρχουν μόνο στα μυθιστορήματα. Εκεί η λογοτεχνία επαναστατεί ενάντια στην πραγματικότητα. Όμως ακόμα και στη λογοτεχνία δεν υπάρχει πάντα happy end. Οι σαιξπηρικές τραγωδίες υπογραμμίζουν αυτή τη ροπή της ανθρώπινης ύπαρξης προς τη δυστυχία. Ναι, διαλέγουμε πάντα τους προβληματικούς έρωτες και τα ατελέσφορα πάθη. Αυτό μπορεί να συνέβη και σε σένα. Αυτός ο έρωτας μπορεί να ήταν απ' την αρχή καταδικασμένος. Πρέπει να σταματήσεις να θρηνείς γι' αυτόν...Πρέπει να αισιοδοξείς για το μέλλον. Μόνο οι δυστυχισμένοι έχουν ανάγκη να δικαιώνονται. Δεν έχει σημασία να έχεις δίκιο. Σημασία έχεις όταν πέφτεις, να σηκώνεσαι πιο δυνατή...


ΥΓ: Προσπάθησα με το παραπάνω κείμενο να σου χαρίσω λίγη αισιοδοξία. Ελπίζω να τα κατάφερα έστω και για λίγο να σε κάνω να χαμογελάσεις. Ειλικρινά. Α και να ξέρεις πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συμπάσχουν μαζί σου. Ποιος είπε πως οι μηχανικοί δεν έχουν ψυχή; Έχουμε θετική σκέψη, εμπιστευόμαστε τη λογική για να λύσουμε προβλήματα, αλλά η καρδιά μας δεν έχει σταματήσει να χτυπά...
Αν συνέβαινε ποτέ αυτό, θα ήμασταν νεκροί.

[katerina92]

Το τοπικ αυτό το ειχα ξεκινησει αρκετο καιρο πριν για να ενταξω καπου αυτό το κειμενο του Μαρκες που διαβασα και μου αρεσε. Πριν από κατι μερες – σε καποιο άλλο τοπικ- με αφορμη ένα γεγονος που με ¨ενοχλησε¨ ξεκινησα μια εκτενη κουβεντα. Και όταν η αναλυση ολοκληρωθηκε, ειδα το τοπικ μου ξαφνου να ¨ξεθαβεται¨ και να φιγουραρει στις προσφατες συζητησεις. Ετσι, μου δημιουργηθηκε η επιθυμια να γραψω κατι εδώ, υστερα από καιρο. Και αποφασισα αντι να δανειστω καποιο κειμενο, να μιλησω για κατι δικο μου. Να μιλησω για το λογο που μου αρεσει να γραφω και το λογο που πιστευω πως οι σκεψεις μας πρεπει να εκφραζονται.

Δεν εδωσες χρωμα στη ζωη μου. Αμα αισθανομουν απελπισια ουτε εσυ ουτε η λογοτεχνια θα μπορουσατε να με βοηθησετε. Χρωμα εδωσε η ανταποκριση σου, στην αποπειρα μου για έναν διαλογο σε αυτό το τοπικ. Η απαντηση σου, με τα λογια του Μαρκες, διεψευσε τις αμφιβολιες μου και με ξαφνιασε ευχαριστα.

Η αληθεια είναι πως όταν διαβασα το τελευταιο κειμενο σου, αρχισα να αισθανομαι…τυψεις! Ουτε βαθια πληγωμενη ειμαι, ουτε βιωνω συναισθηματα μελαγχολιας και βαριας απελπισιας. Προς Θεου! Απλα συχνα εχω υψηλες προσδοκιες από τους ανθρωπους και αναμενομενα απογοητευομαι. Επισης, συχνα υποσυνειδητα θεωρω δεδομενο πως οι αλλοι θα αντιμετωπισουν μια κατασταση με τροπο αναλογο με τον δικο μου. Μεγα λαθος, το ξερω. Ολοι οι ανθρωποι δεν αντιδρουν το ιδιο. Και για αυτό όταν επιχειρησεις να ερμηνευσεις ή να αιτιολογησεις την συμπεριφορα τους εχεις σημαντικες πιθανοτητες να υποπεσεις σε σφαλμα. Δυστυχως ή ευτυχως δεν μπορεις να γνωριζεις τα παντα. Και εκει παρηγορεισαι με το γνωστο : «Όλα γινονται για καποιο λογο!».

Αν κοιταξει κανεις το γεγονος που τροφοδότησε τις σκεψεις μου θα απορησει. Ηταν αντικειμενικα ανουσιο και αφελες. Δεν υπηρχε ενταση, ουτε παθος. Δεν εζησα σε καποιο σιριαλ και η ζωη μου δεν θα εκδοθει σε μυθιστορημα. Αληθεια, τοσο πολύ δραματοποιησα τα πραγματα; Το μονο που πληγωθηκε στην περιπτωση μου ηταν ένα εγωιστικο συναισθημα. Με θυμωνει που συχνα άλλες είναι οι αρχικες ενδειξεις και άλλη η εκβαση τελικα. Μπορει το αποτελεσμα να είναι απογοητευτικο, να σε διαψευσει και ας εχεις ξεκινησει με πολύ ισχυρα στοιχεια. Τελικα ποτε δεν θα μπορεσεις να εγγυηθεις για την επιτυχια.

Οι μηχανικοι – μαλλον- λογικα εχουν ψυχη.
Απλα συνηθως βαριουνται την λογοτεχνια, την ποιηση και τις… αναλυσεις. Δυστυχως ή ευτυχως, δεν ξερω. Για αυτό ημουν σχεδον σιγουρη για την αποτυχια αυτου του τοπικ. Anyway, επειδη δεν θρηνω καποιον χαμενο ερωτα όπως το αντιλαμβανομαι, χαμογελασα με το κειμενο σου. Και μου εφτιαξες το κεφι είναι η αληθεια! Αν ημουν απελπισμενη, ακομη και μπροστα σε ολοκληρη την ελληνικη και ξενη πεζογραφια , θα εξακολουθουσα να βρισκω λογους να ειμαι απελπισμενη!