Διαδικτυακή Κοινότητα Φοιτητών ΕΜΠ

ShadowMech wrote:

Kuchiki_Byakuya wrote:

bilon wrote:κατερίνα είσαι πολύ ευαίσθητη κι ο κόσμος ειναι σκληρός

εγώ πιστεύω ότι είναι ευαίσθητη και ο κόσμος πολύ σκληρός.

...για να χωρεσει

Vladimir wrote:Καλά την καημένη την Κατερίνα την έχετε τρελάνει, δεν καταλαβαίνει και τις υπτάμενες μπηχτές...

μια χαρά τις καταλαβαίνει, απλά δεν το δείχνει. και έχει αυτό το παράπονο από εμάς, ότι δεν την καταλαβαίνουμε.

Vladimir wrote:υπτάμενες

Vladimir wrote: υπτάμενες μπηχτές...

επίτηδες το έκανε, για να δείξει ότι δεν ασχολείται με πτήσεις.

Για όλους τους ανθρώπους τ’ αστέρια δεν είναι τα ίδια.
Για εκείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου ήταν χρυσάφι. Όμως όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ’ αστέρια που δεν έχει κανένας […] Εσύ, θα έχεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε […] Θα είναι το παιχνίδι που θα σου έχω σκαρώσει […] Εσύ θα έχεις πεντακόσια εκατομμύρια καμπανάκια, εγώ θα έχω πεντακόσια εκατομμύρια πηγές

~

κατερίνα τι πιστεύεις για την ελπίδα, ως έννοια και ως αξία για τους ανθρώπους και τις ζωές τους;

all. koukoulofloros wrote:η ελπίδα είναι πάνω-κάτω σαν τα ποστ του βλαδίμηρου

άχρηστα και στην καλύτερη περίπτωση επικίνδυνα;

Kuchiki_Byakuya wrote:κατερίνα τι πιστεύεις για την ελπίδα, ως έννοια και ως αξία για τους ανθρώπους και τις ζωές τους;

Αρχικά, η ερώτηση σου μου θύμισε συνέντευξη τύπου. Όχι για το περιεχόμενο της, μα περισσότερο για τον τρόπο που διατυπώνεται: συγκρατημένα, τυπικά, αποστειρωμένα ορθολογικά. Μα όπως άλλοτε διαμαρτυρόσασταν για τους ανθρώπους που δεν χωρούσαν σε κουτάκια, έτσι κι εδώ, δεν υπάρχει έννοια, αξία προς αξιολόγηση, αίτια και αποτελέσματα ,περίληψη, παράγραφος και ερμηνευτικές ασκήσεις. Δεν υπάρχει ετυμολογία, ή ίσως και να υπάρχει, αλλά και πάλι όχι στο Μπαμπινιώτη.
Αν λοιπόν καλούμουν να απαντήσω προφορικά και πρόχειρα,
σκέφτομαι πως,
σίγουρα στο τέλος δεν θα εννοούσα αυτά που θα έλεγα - όχι πως πάντα λέω αυτά που εννοώ. Να λοιπόν γιατί δεν θα γινόμουν ποτέ επιτυχημένη εμπορική συγγραφέας, ελισσόμενη επιχειρηματίας, διάσημη παραγωγός, σκηνοθέτης ή ηθοποιός του Αμοδόβαρ.

Έπειτα, μου θύμισες τον καθηγητή της έκθεσης που είχα στο φροντιστήριο -εκείνες τις λίγες ώρες που δεν μιλούσε για γεννητικά όργανα ή πολιτική. Όταν για να ελαφρύνει το κλίμα, έκανε επεμβατική χειρουργική σε ζητήματα σαν κι αυτό, προσπαθώντας εν τέλει να τα (παρα)μορφώσει σε ζητήματα έκθεσης πανελληνίων.
Μα όπως έχω ξαναπεί -και μου χουν ξαναπεί,
δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια,
ούτε περιγράφονται σε όμοια όρια.

Προσπαθούσε να μας πείσει πως η έκφραση μας μπορεί και να χωρούσε στην έκθεση; ή πως οι σκέψεις μας ήταν ευπρόσδεκτες μόνο όταν παπαγάλιζαν πιστά εκείνα τα φυλλάδια-ντελίβερι; Ίσως πάλι να ταλαντευόταν για το αν έπρεπε τελικά να γίνει φιλόλογος, πολιτικός καρναβαλιστής του Μάγου Μεσκάλ, παραγωγός αισθησιακών ταινιών ή εισαγωγέας πούρων. Λίγο κατέληξα- τουλάχιστον αυτές τις λίγες ώρες μας απάλλασσε από τις δικές του –δυστυχώς συχνά μη κρυφές- σκέψεις.

Όπως και να χει, αυτός με δίδαξε έκθεση, αργά και βασανιστικά, εκείνο τον ένα χρόνο- ή περίπου χρόνο γιατί ο οργανισμός μου δεν θα επιβίωνε τη συστηματική επαφή. Όταν άρχισα να γράφω, έγραφα έκθεση. Και τότε, πίστευα πως η πιο αναλυτική έκφραση στο γραπτό λόγο και η πιο ξεκάθαρη δομή θα εξασφάλιζε τη συνεννόηση με τον αποδέκτη. Διαψεύσθηκα.
Άρχισα λοιπόν να μεταβάλλω – και άλλοτε να εναλλάσσω αυτή την έκφραση, με την προσδοκία της επικοινωνίας.

Ήλπιζα ότι κάποτε θα έπαυα να παρεξηγούμαι τόσο εύκολα,
ήλπιζα ότι κάποιος θα καταλάβαινε τι σημαίνουν τα αστέρια μου

Τελικά, ούτε κατάλαβε, ούτε κατάλαβα, ούτε αλληλοκατανοηθήκαμε
Η ελπίδα μου πέθανε
Τελικά, κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν

Λένε,
η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
πιάσου από το τελευταία, κι ύστερα γλίστρα ως το πεθαίνει
αυτό είναι ελπίδα
η προσμονή πριν την απουσία
ανάσα βαθιά πριν τη βουτιά
χαμόγελο και σου το κλέβει αυτή η συννεφιά απόψε
και δυο μάτια ήλιος, ώσπου να ανοίξεις τα δικά σου μόνο

κι αν σου τη χάλασα την ελπίδα σου για απόψε
αύριο τι; θα πάψεις αύριο να ελπίζεις;

κι αν είναι τόσο απογοητευτικά μικρό, τόσο αποκαρδιωτικά προσωρινό, τόσο λίγο
τότε τι; θα αντέξεις αύριο, αν σου λείψει;





~

+1 στην κατερίνα.


Το τόπικ θά'πρεπε να λέγεται "Κανείς δε θα σε θυμάται."
Γιατί; Επειδή είναι αλήθεια.

Θα σε θυμάται μόνο αν την κυνηγάς για κάνα μήνα και μετά τη φτύσεις.
τότε θα σε θυμάται για πολύ καιρό.