Re: Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...
Posted: Tue Mar 19, 2013 9:38 pm
Μου είπε είναι κενοί οι άνθρωποι, εγωκεντρικοί, αδιάφοροι.
Και βασανίζομαι από χθες , και δεν μπορώ να το δεχτώ. Κι ύστερα ήρθες και συ, να με ρωτήσεις “γιατί σε νοιάζει;” , “τι έχεις να πάρεις; τι να δώσεις”. Επίδοξοι επενδυτές. Λες και οι ανθρώπινες συναναστροφές είναι ανταλλαγή συναλλάγματος. Λες και πρέπει πάντα να παίρνεις. Λες και πρέπει πάντα να έχεις να δώσεις. Λες και πρέπει πάντα να υπάρχει λόγος. Συμβάσεις, πρότυπα, όρια, κόκκινες γραμμές που σε χωρίζουν.
Κι είναι ζωή αυτό που συζητάς; Να αδιαφορείς αν παρεξηγείσαι ή αν παρεξηγείς; Αντί να βγεις να φωνάξεις, να διαφωνήσεις, να διεκδικήσεις, να διορθώσεις;
Μαθαίνεις τη ζωή έτσι; Να μη σε νοιάζει; Να ακολουθείς την πλειοψηφία τους την ανιαρή, την άχρωμη, την ανάπηρη; Και να καλείς σε απολογία τη δική μου μειοψηφία που αρνείται να συμβιβαστεί με αυτό το ψέμα; Να φοράς παρωπίδες; Να αυθυποβάλλεσαι στην αναισθησία που σου προβάλλουν ως αναγκαιότητα για να επιβιώνεις, παραβλέποντας πως αυτό είναι πολυπλοκότερο από μία βιολογική λειτουργία;
Να κάνεις την κουλτούρα τους που απέχει πλειοψηφία; Αντί να αναδιαμορφώνεις τις ισορροπίες;
Άντι να μοιράζεσαι, να πιάνεις τη σπίθα και να την κάνεις ήλιο και να τη σκορπάς;
Είναι ελευθερία αυτή; Να περιορίζεις την ίδια σου τη σκέψη, επειδή είμαστε άγνωστοι και δεν πρέπει να σε νοιάζει και να με νοιάζει και να νοιαζόμαστε; Ποιός έκανε τα πρέπει σου; Ποιός καθορίζει που φτάνουν τα όρια σου;
Είναι ζωή αυτή; Καμωμένη σε προσχέδιο;
Ανταλλάσσεις τον αυθορμητισμό με τις προϋποθέσεις;
Ξεκίνησα να γράφω πως κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Απόψε είδα πως ήταν λίγο. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις, προθέσεις, διαθέσεις, που κάλυψες από καχυποψία, επιφύλαξη ή αμηχανία. Κανείς δεν θα σε θυμάται επειδή αδιαφόρησες- χωρίς αυτό να σημαίνει πως ενδιαφέρεσαι για να σε θυμούνται. Το γνήσιο ενδιαφέρον έχει διάρκεια και καθορισμένο παραλήπτη, μα κανένα συγκεκριμένο λόγο που συμβαίνει.
Να απογειώνεσαι και ύστερα να προσγειώνεσαι απότομα
Να ενθουσιάζεσαι, να παρασύρεσαι, να κάνεις λάθη και σωστά – να απομυθοποιείς και να απομυθοποιείσαι
Να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, να δίνεις επειδή είναι έκφραση και λύτρωση και όχι όρος για να λάβεις
Να ζητάς να αισθάνεσαι άνθρωπος, για να μπορείς κάποτε να είσαι. Να πιστεύεις πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι, για να καταφέρεις κάποτε να συναντήσεις έναν.
Και ίσως τότε δεις τι είναι αυτή η ζωή σου
Και βασανίζομαι από χθες , και δεν μπορώ να το δεχτώ. Κι ύστερα ήρθες και συ, να με ρωτήσεις “γιατί σε νοιάζει;” , “τι έχεις να πάρεις; τι να δώσεις”. Επίδοξοι επενδυτές. Λες και οι ανθρώπινες συναναστροφές είναι ανταλλαγή συναλλάγματος. Λες και πρέπει πάντα να παίρνεις. Λες και πρέπει πάντα να έχεις να δώσεις. Λες και πρέπει πάντα να υπάρχει λόγος. Συμβάσεις, πρότυπα, όρια, κόκκινες γραμμές που σε χωρίζουν.
Κι είναι ζωή αυτό που συζητάς; Να αδιαφορείς αν παρεξηγείσαι ή αν παρεξηγείς; Αντί να βγεις να φωνάξεις, να διαφωνήσεις, να διεκδικήσεις, να διορθώσεις;
Μαθαίνεις τη ζωή έτσι; Να μη σε νοιάζει; Να ακολουθείς την πλειοψηφία τους την ανιαρή, την άχρωμη, την ανάπηρη; Και να καλείς σε απολογία τη δική μου μειοψηφία που αρνείται να συμβιβαστεί με αυτό το ψέμα; Να φοράς παρωπίδες; Να αυθυποβάλλεσαι στην αναισθησία που σου προβάλλουν ως αναγκαιότητα για να επιβιώνεις, παραβλέποντας πως αυτό είναι πολυπλοκότερο από μία βιολογική λειτουργία;
Να κάνεις την κουλτούρα τους που απέχει πλειοψηφία; Αντί να αναδιαμορφώνεις τις ισορροπίες;
Άντι να μοιράζεσαι, να πιάνεις τη σπίθα και να την κάνεις ήλιο και να τη σκορπάς;
Είναι ελευθερία αυτή; Να περιορίζεις την ίδια σου τη σκέψη, επειδή είμαστε άγνωστοι και δεν πρέπει να σε νοιάζει και να με νοιάζει και να νοιαζόμαστε; Ποιός έκανε τα πρέπει σου; Ποιός καθορίζει που φτάνουν τα όρια σου;
Είναι ζωή αυτή; Καμωμένη σε προσχέδιο;
Ανταλλάσσεις τον αυθορμητισμό με τις προϋποθέσεις;
Ξεκίνησα να γράφω πως κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Απόψε είδα πως ήταν λίγο. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις, προθέσεις, διαθέσεις, που κάλυψες από καχυποψία, επιφύλαξη ή αμηχανία. Κανείς δεν θα σε θυμάται επειδή αδιαφόρησες- χωρίς αυτό να σημαίνει πως ενδιαφέρεσαι για να σε θυμούνται. Το γνήσιο ενδιαφέρον έχει διάρκεια και καθορισμένο παραλήπτη, μα κανένα συγκεκριμένο λόγο που συμβαίνει.
Να απογειώνεσαι και ύστερα να προσγειώνεσαι απότομα
Να ενθουσιάζεσαι, να παρασύρεσαι, να κάνεις λάθη και σωστά – να απομυθοποιείς και να απομυθοποιείσαι
Να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, να δίνεις επειδή είναι έκφραση και λύτρωση και όχι όρος για να λάβεις
Να ζητάς να αισθάνεσαι άνθρωπος, για να μπορείς κάποτε να είσαι. Να πιστεύεις πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι, για να καταφέρεις κάποτε να συναντήσεις έναν.
Και ίσως τότε δεις τι είναι αυτή η ζωή σου