Είναι μερικές φορες που γραφω γιατι δεν ξερω τι πιστευω, τι θελω, τι εννοω. Και προσπαθω να τακτοποιησω τις διαχυτες τις σκεψεις μου, μηπως βγαλουν καποιο νοημα. Μηπως καταλαβω.
Είναι μερικες φορες που
ακόμα και το πιο απλό , το πιο στοιχειώδες παραμένει Διφορούμενο
Δυο πλευρες. Δυο ερμηνειες.Δυο αποψεις. Μια για σενα, μια για μενα. Διαφωνια. Σου λεω εκτιμησες λαθος το νοημα μου. Τι γινεται όμως όταν κρατας και τις δυο πλευρες δικες σου; Και η μια αληθεια σου αναιρει την άλλη. Οταν συνειδητοποιεις ότι η παρεκκλιση από την ουσια σου (την πρωταρχικη), η παρερμηνεια δεν είναι αποκλειστικοτητα των αλλων. Γιατι και εσυ ο ιδιος στα αληθεια δεν μπορεις να εκτιμησεις τα λογια σου σωστα.
Σκεφτομαι και γραφω. Καποιος απαντα. Λεω κανεις δεν θα με καταλαβει ποτε τελικα. Απελπισια. Και ενώ προσπαθω να του καταδειξω που εκανε λαθος στην αξιολογηση του βρισκω την συλλογιστικη μου να αρμενιζει μακρια από το πρωτο το λιμανι. Αυτό που λεω τωρα αποκκλινει από αυτό που προσπαθουσα να περιγραψω στην αρχη. Και ετσι, το πιο απλο, το στοιχειωδες που πασχιζεις να μεταλαμπαδευσεις στους γυρω σου – γιατι ακριβως εισαι πεπεισμενος για την αντικειμενικοτητα του- παραμενει υποκειμενικο. Διφορουμενο. Και το χειροτερο είναι πως ουτε στο δικο σου το μυαλο δεν είναι ξεκαθαρο τελικα. Και εκει διφορουμενο μοιαζει. Και εμοιαζε. Τελικα.
Ετσι αρχισα να διακρινω
γιατί οι κρυφές σκέψεις που φανερώνονται –όταν και οπως φανερώνονται-
είναι απελπιστικά Διφορούμενες.
Μπορει
να αυτοτραυματίζεις τις σκέψεις σου κρατώντας τες πότε κρυφές και πότε μισοφανερές, μιλωντας αινιγματικα, αφηνοντας περιθωρια για διαφορετικες ερμηνειες. Κανοντας τις διφορουμενες. Αλλα υπαρχει λογος που συμβαινει. Και δεν το κανεις εσκεμμενα για να προκαλεσεις συγχυση. Μερικες φορες δεν γινεται να μιλησεις διαφορετικα.
Συνειδητοποιησα πως οι δικες μου οι σκεψεις συναδουν με τον χαρακτηρα μου. Είναι αναποφασιστες. Είναι διαθεσεις που αλλαζουν αδιακοπα και απροσμενα. Και συνηθως προτου προφτάσουν να ολοκληρωθουν. Διαλεγονται με άλλες σκεψεις – δικες μου ή αλλων- και αλλαζουν γνωμη. Συνεχως. Βρισκονται σε μια διαρκη αναπροσαρμογη. Και επειδη σπανια είναι απολυτες, ποτε δεν μοιαζουν να εκφραζονται ξεκαθαρα…
Οι σκεψεις μας διατυπωνονται διφορουμενες ειτε γιατι δεν εχουμε αποφασισει για αυτές – επειδη κατακλύζονται από διλλήματα που τις κρατουν υπο διαρκη αναθεωρηση- ειτε γιατι ενώ εχουμε τη διαθεση να τις μοιραστουμε κατι μας συγκρατει. Και τις κραταμε μισοφανερες. Σαν ένα διστακτικο παιδι που παλινδρομει. Ενα βημα μπροστα, ένα πισω.
Τι είναι αυτό που μας συγκρατει;
cornerstone wrote:Κι όμως ο κόσμος μας δεν είναι έτσι. Συχνά κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις κρυφές σου σκέψεις. Μάθαμε πως πρέπει να μένουν κρυφές. Έτσι μας δίδαξαν. Αυτός είναι ο ενήλικος κόσμος. Ποτέ δε μιλά για σκέψεις, όνειρα, ταξίδια...
Ο κοσμος ενδιαφερεται για τις σκεψεις σου. Αδημονεί για τις εξελιξεις. Λαχταρα τα σχολια. Ανυπομονει. Θελει να μαθει. Και αν δεν του ανοιξεις την πορτα, θα κοιταξει από την κλειδαροτρυπα. Δεν θα διστάσει. Και όταν μαθει πια, θα οικειοποιηθεί τοσο πολύ την ιστορια σου. Θα την κανει δικη του. Τοσο πολύ που θα θεωρησει αυτονοητο δικαιωμα και υποχρεωση του να την εμπλουτισει. Να επεμβει στα λογια σου καταχρηστικα, με αναιδέστατο θράσος. Αδιακριτος και φλυαρος και επιπολαιος ο κοσμος.
cornerstone wrote:Φοβάμαι...Ο κόσμος με τρομάζει...Ο κόσμος με εξοργίζει...
Και με την ενηλικιωση αναγκαζεσαι να λυσεις τα ματια και να τον αντικρίσεις, χωρις να ντεπεσαι. Καθοριστικη δοκιμασια. Μερικες φορες θα δεις την ειλικρινεια σου να σε βλαπτει . Δεξου να στερηθεις ένα κομματι της ελευθεριας σου, για να μην απολεσεις τον εαυτο σου ολοκληρo. Μεσα σε αυτόν τον κοσμο που δεν θυμιζει εκεινη την αθωα ψευδαισθηση των παιδικων παραμυθιων. Κι αν επιμενεις πως θες να μενεις παιδι, μαθε να μιλας λιγοτερο. Γιατι ο κοσμος μιλαει πολύ. Και όχι για τα δικα του ονειρα, σκεψεις και ταξιδια. Προτιμα να απασχολειται γελοιποιοντας με κάθε γλοιώδη , θρασύδειλο, απελπιστικο τροπο τα δικα σου.
all. koukoulofloros wrote:δίλημμα <<κρυφές σκέψεις και ολοδικές σου>> ή <<φανερές και χαρισμένες>> πέρα από αισχρό ψευτοδίλημμα είναι και λιγότερο προφανές από το <<τα παιδιά του Ζεβεδαίου ποιόν είχαν πατέρα>> , αφού ακόμα και η γυναίκα του Ζεβεδαίου να ήταν μέχρι το τέλος πιστή , δεν συμβαίνει το ίδιο με αυτούς που χαρίζεις τις σκέψεις σου
Θα ηθελα να μοιραζομαι τις σκεψεις μου. Μερικες φορες αδυνατω. Άλλες φορες δισταζω. Μακαρι να γνωριζα ποιοι θα εμεναν διπλα μου πιστοι μεχρι το τελος. Για να τους χαριζα ολες τις σκεψεις μου. Οσες μπορω να εκφρασω με λογια. Δεν ημουν ποτε επιφυλακτκη. Δεν ηθελα να ειμαι. Αλλα δεν αργησαν τα γεγονοτα να με κανουν να ανακαλεσω για τις προθεσεις μου. Ειδα την ευπιστια μου να γινεται αφελεια. Θυμωσα. Το μετανιωσα.
Δεν μπορω να απαντησω στο διλλημα. Εξαρταται από το περιεχομενο των σκεψεων και τον αποδεκτη. Δυστυχως δεν μοιραζονται παντα αυτοι που θα απευθυνθεις τις σκεψεις τους εξισου μαζι σου. Και ακομα και όταν το κανουν, η ειλικρινεια των λογων τους αμφισβητειται. Οφειλει να αμφισβητειται πλεον. Όταν χαριζεις κατι, εχεις αναγκη να ξερεις πως θα εκτιμηθει ή -αν όχι- εστω πως θα γινει σεβαστο. Και η αναγκη γινεται επιτακτικότερη οσο αυτό το κατι αποκτα μεγαλυτερη αξια για σενα…
cornerstone wrote:Κατερίνα δε σε κατηγορώ που ο κύριος λόγος που θύμωσες ήταν επειδή θίχτηκε ο εγωισμός σου
Αυτό ηταν το τελευταιο μου πορισμα. Περασα από πολλες υποθεσεις. Σκεψεις ανακατεμμενες, χαμος. Και το μυαλο μου γεμιζε σελιδες από μισοτελειωμενες προτασεις και όλα μπλεκονταν. Το ένα μετα το άλλο. Το ένα μαζι με το άλλο. Το διφορουμενο δεν εμεινε με μια φορεσια. Ειχε πολλα κοστουμια. Και τα αλλαζε επιδεικτικά μπροστα μου. Και τωρα δεν κατηγορουσα τους αλλους για την διττη σημασια των πραγματων. Βρηκα πολλες σημασιες. Περισσοτερες από δυο. Και τις βρηκα μονη μου. Ημουν υπευθυνη. Ηταν δικες μου.
Μου αρεσαν οι ερωτησεις. Γιατι όταν παλευα να εξηγησω στους αλλους τις σκεψεις μου, ενιωθα ότι τις εξηγουσα παραλληλα στον εαυτο μου. Και αυτό μου ηταν χρησιμο. Φαινοταν να τις απλουστευει και να τις ταξινομει. Συντομα όμως συνειδητοποιησα την ανεπαρκεια του τεχνασματος. Μετα από κάθε διαλογο, γεννιόντουσαν νεες. Σκεψεις μισοτελειωμενες. Και ανακατευονταν με τις παλιες. Εψαχναν καποιο άλλο μισο μηπως γινουν ολοκληρες.
Ο εγωισμος ηταν μια σκεψη που ολοκληρωθηκε. Και εγινε συμπερασμα. Μιλωντας όμως για αυτην, την αμφισβητησα. Σκεφτηκα, μπορει να κανω λαθος. Ισως τελικα να με πειραξε επειδη δινω μεγαλη αξια στους ανθρωπους. Επειδη με ενδιαφερει η γνωμη τους. Και με βασανιζει ότι συνεχως αμφιβαλλω για αυτην. Ποτε δεν ειμαι σιγουρη ότι εχω εκτιμησει σωστα. Δινω προτεραιοτητα στους ανθρωπους. Και ψαχνω να βρω κατι πολυτιμο μεσα στον καθενα. Αυτή η αναζητηση με γεμιζει, μου δινει ζωη. Και αρνουμαι πεισματικα να το δεχτω, όταν αποδεικνύεται ματαιη. Με πειραζει. Με πειραζει που δεν βρισκω την ανταποκριση. Δεν βρισκω αποκριση στις προσδοκιες μου. Με πειραζει που εχω προσδοκιες. Εγω φταιω. Ποσο εγωιστικο αληθεια. Οταν θυμωνεις ή απογοητευεσαι να διεκδικεις την απολυτη ευθυνη.
Και γυρνω παλι εδώ που αρχισα. Εγωισμε μου, μεγα προνομιο, δεν σε απαρνουμαι. Κι αν το αποπειραθηκα, ατελεσφορη προσπαθεια. Συμπερασμα που εμεινες συμπερασμα. Και δεν γυρισες να ανακατευτεις με τις σκεψεις, να υποστεις την αυστηρη αμφισβητηση τους. Εγωισμε μου αιτια και αφορμη. Ειτε αφετηρια , ειτε προορισμος των σκεψεων μου. Παντα ξερω πως θα σε συναντησω καπου στις αναζητησεις μου. Παντα εχεις ρολο. Συνοδευομενος ή ασυνοδευτος, δεν χανεις πρεμιερα. Για το ποσο τελικα θα μας σωσεις αναρρωτιεμαι…
all. koukoulofloros wrote:φυσικά , η θεματοθέτρια θα με επιπλήξει για εγωϊσμό - αλλά ο εγωϊσμός είναι το πέμπτο , αν δεν έχω χάσει το μέτρημα , ενήλικο προνόμιο - αν και το πόσο τελικά θα μας σώσει είναι
Διφορούμενο