katerina92 wrote:Να σου δινουν κατι και εμμεσα ή αμεσα, φανερά ή μη, να το παιρνουν πισω. Ειτε ειναι λόγια, είτε πράξεις. Ακόμα και αντικείμενο να ήταν θα με ενοχλούσε. Νιωθω σαν ένα παιδι που του δίνεις παιχνίδι και το ζητας πισω. ΑΥΤΗ η αδιαφορία που ακολουθεί μίας περιόδου εντατικού ενδιαφεροντος με εκνευριζει αφανταστα. ΝΑΙ, ΑΥΤΟ το συγκεκριμενο ειδος αδιαφοριας περισσοτερο ολων. Ισως είναι εγωιστικό. Προφανως ειναι εγωιστικο. Για αυτο και ασχολουμαι μαλλον τοσο πολυ...
μου την δίνει όταν δίνω κάτι , εμμεσα ή αμεσα, φανερά ή μη , να να είναι δεδομένο ότι δεν δικαιούμαι να το ζητήσω πίσω και να το κρατάνε για πάντα
αυτός που ανακάλυψε την ανιδιοτέλεια , να την πάρει πίσω
Μιλάω για αυτούς που σου ζητάνε κάτι στην λέσχη και δεν το επιστρέφουν .
Ειτε ειναι αλάτι, είτε ξύδι. Ακόμα και αν έχω βάλει ήδη όσο θέλω , θα με ενοχλούσε . Νιωθω σαν ένας κωλόγερος που του δανείζεσαι όλα τα κουζινικά του και δεν τα φέρνεις πίσω. ΑΥΤΗ η αδιαφορία που ακολουθεί μίας περιόδου εντατικής ευγένειας του στυλ <<ευχαριστώ πολύ>> με εκνευριζει αφανταστα. ΝΑΙ, ΑΥΤΟ το συγκεκριμενο ειδος αδιαφοριας περισσοτερο ολων. Ισως είναι επειδή η μαραμένη σαλάτα χωρις ξύδι δεν τρώγεται . Προφανως ειναι εγωιστικο. Για αυτο και ασχολουμαι μαλλον τοσο πολυ...