Σε ευχαριστώ που έθεσες το πρόβλημα της θεωρητικής προσέγγισης του εθνικισμού ως αντικείμενο της ηθικής ή απλά ως χρήσιμο μέσο. Θα διαφωνήσω μαζί σου, αλλά θα καταλήξω στο ίδιο συμπέρασμα.Vallian wrote:Είναι αλήθεια πως την υπόσταση της ζωής μας την διέπουν κάποιες ηθικές αξίες. Είτε τις υποστηρίζουμε είτε όχι, είτε τις δεχόμαστε επειδή είναι κοινωνικά κατασκευάσματα είτε απλά συμμορφωνόμαστε με αυτές για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε με τους συμπολίτες μας. Όπως όμως και αν τις αντιμετωπίζουμε δύο είναι οι βασικές και αντίθετες απόψεις απέναντι σε αυτές που ορίζουν την συμπεριφορά μας. Οι ηθικές αξίες είναι ένα αυταπόδεικτο καλό που η τελείωση μας σημαίνει την ταύτιση της συμπεριφοράς μας με αυτές. Και δεύτερον αποτελούν μια πραγματικότητα ανεξάρτητη από την αρχή της φιλαυτίας ή της ατομικής ευδαιμονίας. Όποια και αν είναι η αντιμετώπιση της ηθικότητας πάνω σε αυτές και μόνο τις δυο βασικές αρχές μπορεί να βασιστεί.
Κατά αναλογία εδώ τίθενται δύο ερωτήματα που αφορούν την αυτονόητη επιθυμία για εξέλιξη.
Πρώτον πως μπορούμε να επιτύχουμε την συνεχή πρόοδο έως την επίτευξη της ιδεολογικής τελείωσης της ανθρωπότητας
Δεύτερον ποια είναι η μέθοδος που πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιτύχουμε την ατομική ευδαιμονία.
Και ενώ τα ερωτήματα φαντάζουν γεωμετρικά αντίθετα ευτυχώς για μας τυχαίνει η απάντηση να είναι προκύπτει κοινή.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο ερώτημα που μάλλον αντιπροσωπεύει το μικρότερο ποσοστό των ανθρώπων της σημερινής κοινωνίας. Θα χρειαστεί να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή έστω και με λειψές γνώσεις για να παρατηρήσουμε το αισιόδοξο για το πρόβλημα μας εξής. Ο άνθρωπος ιστορικά τείνει να επεκτείνει με την πάροδο του χρόνου και μέσω νέων οικονομοτεχνολογικών συνθηκών, τα όρια της ηθικής του έκτασης, με άλλα λόγια θέτει ως αξία του την ισότητα εντός αρχικά της οικογένειας έπειτα της κοινότητας του χωριού της πόλης του φέουδου και έπειτα του έθνους. Βλέπουμε πως τελικά το έθνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια δίοδος στην διαδικασία εξέλιξης της ανθρώπινης ηθικότητας.
Αλλά ας επανέλθουμε στο δεύτερο ερώτημα που μέσω του τρόπου ζωής μας φαίνεται ότι ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας. Για να απαντήσουμε θα χρειαστεί πρώτα να επανέλθουμε και να αναρωτηθούμε για την ύπαρξη των ηθικών αξιών των ανθρώπινων κοινωνιών. Φαίνεται πως αυτές έχουν αναπτυχθεί για να εξασφαλίσουν την συνοχή και την ομαλή λειτουργία μιας ομάδας ανθρώπων. Ομάδα που αποκτά περισσότερη δύναμη και εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από την ατομικότητα. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι ποιο είναι το μέγεθος της ομάδας που μπορεί να αποδώσει το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα σε μια κοινωνία του σήμερα. Φαίνεται από την ιστορική πραγματικότητα και με την δημιουργία εθνών κρατών ότι οι γενικές συνθήκες που περικλείουν την ζωή του ανθρώπου του σήμερα μπορούν να αποδώσουν βέλτιστα στο επίπεδο ενός έθνους. Είναι δηλαδή φανερό ότι για την εύρυθμη λειτουργία μιας ανθρώπινης ομάδας στο σήμερα πρέπει να προβάλλονται να υποστηρίζονται και διατηρούνται όλες εκείνες οι διακρίσεις που ορίζουν ένα έθνος.
Συμπερασματικά ο εθνικισμός είτε σε μια ρεφορμιστική του μορφή ως σκαλοπάτι προόδου μια ιδεαλιστικής κοινωνίας είτε σε μια ακέραια μορφή που θα εξασφαλίσει την συνοχή και ομαλή λειτουργία μέσω των αξιών της κοινωνικής ομάδας που αποκαλούμε κράτος είναι η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στην ερώτηση της πολιτικής πραγματικότητας
Και για να δώσω μια προσωπική απάντηση στα προβλήματα της καθημερινότητας ψηφίζω χρυσή αυγή αφού την αναγνωρίζω ως τον μόνο αδιάφθορο φορέα εθνικισμού στον τόπο μας.
Αρχικά, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η ανθρώπινη ιδεολογική τελείωση και η ατομική ευδαιμονία έχουν ένα σημαντικό κοινό, που όμως δεν είναι αυτό που αναφέρεις. Το κοινό είναι ότι είναι αδύνατες. Θα επικεντρωθούμε στην ατομική ευδαιμονία. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτή, εκτός από την συμφιλίωση με τον εαυτό σου, με τους γύρω, με τον κόσμο. Τα παραπάνω μπορούν να εννοηθούν μόνο με μία μονόδρομη σχέση (από εσένα προς αυτά). Κατά αυτόν τον τρόπο, σημαντικό προαπαιτούμενο της συμφιλίωσης είναι η κατανόηση.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει φιλικός, οικείος; Μόνο αν χρησιμοποιήσουμε πρόχειρες δικαιολογίες. Στερημένος από αυτές γίνεται μια έρημος χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς βοήθεια. Αυτή η έρημος είναι το συναίσθημα του παράλογου.
Έρχεται η στιγμή που οι αυταπάτες γκρεμίζονται. Ο ρυθμός και η επανάληψη της ζωής μας συνεχίζουν, μέχρι που έρχεται η ερώτηση: Γιατί; Κι όλα αρχίζουν με μια πλήξη που τελικά ξυπνά τη συνείδηση. Αν δεις τους ανθρώπους πίσω από τη τζαμαρία, δεν θα τους ακούς. Παρατηρείς μόνο τις χωρίς νόημα χειρονομίες τους, τη μηχανική κίνησή τους. Σε αυτόν τον κόσμο καμία ηθική δεν έχει νόημα. Τελικά έρχεται το ερώτημα: Γιατί ζούνε; Αυτό το ακαθόριστο συναίσθημα, πολύ κοντινό στη μοναξιά, έρχεται και με κάθε τι μη-ανθρώπινο. Το πιο ωραίο τοπίο είναι ξένο προς εμάς, ενώ ο έναστρος ουρανός δεν θα αποκτήσει ποτέ κανένα νόημα. Η ανάλυση μας έχει όρια που θα δοκιμαστούν όταν αισθανθούμε τη σκληρότητα και τη διαφορά μιας πέτρας. Το πιο ωραίο γλυπτό δεν θα μας συνδέσει με αυτήν, ούτε καν θα είναι η επιβολή μας σε αυτή. Ποτέ δεν θα γίνει ανθρώπινη.
Κάτω από αυτό το χλωμό φως ο άνθρωπος συχνά επιλέγει τον πνευματικό ακρωτηριασμό. Το παράλογο που είναι μια σχέση μεταξύ δύο όρων, εμάς και του άλλου, γίνεται απόλυτο, θεοποιείται. Άλλες φορές του γυρίζει την πλάτη. Θεωρεί ότι η ανθρωπόμορφη λογική του δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και αν έχει, συμπίπτει με αυτή του κόσμου. Αναγνωρίζουμε ότι και οι δύο εκδοχές έχουν λάθος, ωστόσο ο Ντοστογιέφσκι και ο Κίρκεγκωρ είχαν πιο πολύ δίκιο από τον Χέγκελ και τον Κάντ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν αναγνωρίζουμε αρχή. Αναγνωρίζουμε μόνο συνάφεια. Δεν θεοποιώ, ούτε θεοποιούμαι. Δεν ξέρω, ούτε θα μάθω ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι η μόνη σχέση του ατόμου μου με την πραγματικότητα είναι αυτή που προδίδει ο αυθορμητισμός και η σύνδεσή του με όποιους μπορούν να θεωρηθούν όμοιοι, το έθνος . Για αυτό τον λόγο στηρίζω χρυσή αυγή, ως το μόνο αυθόρμητο εθνικιστικό κίνημα της μεταπολίτευσης.
Menu
Community Sponsor
Prom Racing
