Διαδικτυακή Κοινότητα Φοιτητών ΕΜΠ

Ανοίγω αυτό το τόπικ με αφορμή ένα άρθρο για την μείωση του αριθμού των σχολών. Και λέω να κάνουμε ένα τόπικ μόνο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, και να επικεντρωθούμε σε θέματα διάρθρωσης σχολών, τμημάτων και πανεπιστημίων τόσο στη χώρα όσο και μέσα στο ΕΜΠ.
Προσωπική άποψη:
Η μείωση του αριθμού των πανεπιστημίων, των σχολών και των τμημάτων είναι αναγκαία. Πάρα πολλά τμήματα άνοιξαν την προηγούμενη δεκαετία επειδή υπήρχε επιδότηση από την ΕΕ. Τα τμήματα αυτά δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να είναι βιώσιμα και η ύπαρξή τους ήταν κοροϊδία απέναντι στην κοινωνία (που τώρα πληρώνει για αυτά). Αλλά πάνω από όλα ήταν κοροϊδία στην κοινή λογική καθώς και οι συνθήκες ίδρυσης δεν ήταν και οι πιο ώριμες.

Σκοπός τώρα είναι να γίνει σωστά (πιστεύω ότι δεν θα γίνει) και το προσωπικό να διανεμηθεί με τον καλύτερο τρόπο στα υπόλοιπα ιδρύματα, αν χρειάζονται.

Φυσικά πρέπει να αντιταχθούμε τόσο στη συγχώνευση των σχολών όσο και στην ευρύτερη αδυναμία της εκπαίδευσης να αναδείξει τον πραγματικά άξιο επιστήμονα ,γεγονός που καταδυναστεύει τον σύγχρονο κόσμο.

kostis77 wrote:Φυσικά πρέπει να αντιταχθούμε τόσο στη συγχώνευση των σχολών

Το αίτιο που αρχικά προβάλλεται είναι λόγοι εξοικονόμησης χρημάτων, σωστά? σε κάτι τέτοιο όμως τι απαντάει η θέση που δεν θέλει τις συγχωνεύσεις? δώστε περισσότερα χρήματα φυσικά. με τη σειρά της η άλλη θέση θα πει δεν έχουμε περισσότερα χρήματα άρα μπορούμε να τα βρούμε είτε μέσω ιδιωτικοποιήσεων (μερικών ή ολικών) είτε με αύξηση της επιδότησης από τον προυπολογισμό, δηλαδή από την επιβολή περισσότερων φόρων.
Σε όλο αυτό το σκεπτικό δεν έχουμε αναφέρει καθόλου τα οφέλη από τη συντήρηση των τμημάτων αυτών. Και τελικώς για να αποφανθούμε στην πράξη θα πρέπει να ποσοτικοποιηθούν αυτά τα οφέλη. Γιατί μην ξεχνάμε πως όταν δίνεται δημόσιο χρήμα (δηλαδή από φορολογία) σε έναν οργανισμό όπως μία σχολή, θα πρέπει να αξιοποιείται με τον πλέον διαφανή και ορθολογικό τρόπο. Το αν θα πρέπει να δίνεται δημόσιο χρήμα είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και εμπίπτει σε ιδεολογική συζήτηση. Τα παραπάνω είναι με βάση την ισχύουσα κατάσταση της οικονομίας μας (δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση στο μεγαλύτερο μέρος). Να σημειώσω πως μέχρι στιγμής δεν παίρνω κάποια θέση, απλά θέτω τα βασικά ερωτήματα γύρω από τη συγχώνευση των σχολών.

όσο και στην ευρύτερη αδυναμία της εκπαίδευσης να αναδείξει τον πραγματικά άξιο επιστήμονα ,γεγονός που καταδυναστεύει τον σύγχρονο κόσμο.

τι εννοείς ακριβώς με αυτό..?

Για μένα το σημαντικότερο που θα πρέπει οπωσδήποτε να προβλέπει η αναμόρφωση της τριτοβάθμιας στην ελλάδα είναι η δημιουργία αξιόλογης τεχνικής εκπαίδευσης. Από το μηδέν, καθώς είναι τελείως παραγκωνισμένη και από το υπουργείο αλλά και την κοινωνία (ΤΙ?! πάει σε επαλ?!? αλήτης!!-τι?!! πέρασε το παιδί μου σε ΤΕΙ?!?! μπουου!!). Α, και επιτέλους έλεος, να αποκτήσουμε κανένα σοβαρό τμήμα τουριστικών σπουδών, για το θεό δηλαδή.

Θυμήθηκα την εν λόγω θεματική συζήτηση έπειτα από μια ιδιαιτέρος ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων σήμερα στο γυμναστήριο με δύο κυρίους, πάνω στο θέμα.

Δυστηχώς. σε αυτόν τον τόπο, πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει προ πολλού ανακινούνται εξαιτίας της όξυνσης του οικονομικού προβλήματος που μας ταλανίζει. Αυτό, σε συνδυασμό με τους ενάρετους χειρισμούς των κυβερνώντων αρκετά χρόνια τώρα, έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε με καχυποψία -αν όχι με αρνητική άποψη- υπαρκτά προβλήματα που χρίζουν επίλυσης. Το θέμα της παιδείας είναι ένα τρομακτικά μεγάλο κεφάλαιο και σινάμα τραγικό, διότι όλοι το έχουμε βιώσει και το βιώνουμε, οπότε ας επικεντρωθούμε στο σχέδιο "Αθηνά" καλύτερα, αν και είναι απολύτος αλληλένδετο με το ζήτημα της ευρύτερης αναδιάρθωσης (νιας και είναι και της μόδας η λέξη) της παιδείας και αποτελεί μόνο ένα μπάλωμα ή ακόμα χειρότερα, φοβάμαι, γενεσιουργό αιτία νέων προβλημάτων.

Καταρχάς, πρέπει να έχουμε υπόψην μας δύο πράγματα. Το πρώτο είναι, πότε καταρτίστηκε ο χάρτης των σχολών του τόπου αυτού. Η απάντηση είναι, αν όχι ποτέ, πολύ παλία. Και λέω ποτέ, γιατί πιστεύω στη σύγχρονη μεταπολιτευτηκή ιστορία κανείς δεν κατέστρωσε ένα σχέδιο με βάση κάποιο κριτήριο ή ανάγκη. Το δεύτερο είναι, με βάση ποιά κριτήρια έγιναν οι σχολές, ποιό στόχο είχαν και αν τελικά υπήρξε επίτευξή του. Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα αυτά, είναι σχεδόν η ίδια. Όπως ανέφερα, σχεδόν κανείς δεν νοιάστηκε να δεί τι ανάγκες έχουμε, ώστε να ιδρυθούν οι κατάλληλες σχολές, κανείς δεν έθεσε ως στόχο κάποιο επίπεδο κατάρτησης που θα βοήθαγε, φεριπήν, έναν αναπτυσόμενο κλάδο (πχ. τα ναυπηγεία). Τί συνέβη όμως; Πολύ απλά, καλό, παραδοσιακό, πολιτικό, 100% Ελληνικό ρουσφέτι. Κάθε βουλευτής ίδρυε και από μια σχολή στον τόπο του, για να έχει τις ανάλογες ψήφους, είτε από τα παιδιά των κατοίκων που θα σπούδαζαν εκεί, είτε από την τοπική κοινωνία από το (πλασματικό για το κράτος) εισόδημα που θα δημιουργούταν. Ελληνική πατέντα λοιπόν και ο "φοιτητικός τουρισμός".

Ο αντίλογος από κάποιους είναι ότι, "μα καλά, και τα παιδιά αυτά θα σπούδαζαν στην Αθήνα δηλαδή? Με τί λεφτά? Η πρόσβαση στη δωρεάν παιδεία πήγε περίπατο?". Η απάντηση νομίζω είναι πολύ απλή, και για αυτό θα χαρακτηρίσω, αν όχι λαοπλάνους, τουλάχιστον αδαείς τέτοιους συνομιλητές. Με τα λεφτά αυτά, κόστος κατασκευής, λειτουργίας, συντήρησης, κτλ. θα μπορούσε να φτιάξει νέες εστίες και να επεκτείνει υπάρχοντα τμήματα. Αλλά τι λέω, εδώ αυτές που έχουμε είναι τραγικές (τα όσα διαβάσαμε πρόσφατα αποτελούν κατάντια).

Θα φέρω δύο απλά παραδείγματα που όλοι μας τα γνωρίζουμε. Δεν θυμάμαι στοιχεία για μηχανικούς, οπότε θα αναφερθώ στους γιατρούς. Έχουμε 6 σχολές (!) ιατρικής, με καμιά 800αριά εισακτέους από πανελλήνιες συνολικά. Και τώρα αρχίζουν τα.. fun facts: Έχουμε περίπου 1500 γιατρούς παραπάνω από το δεύτερο κράτος στην ευρώπη ανά 1.000.000 κατοίκους (θυμάμαι μάλιστα ότι σε σύγκριση με την βρετανία η διαφορά ήταν κωμικοτραγική). Έχουμε περισσότερους γιατρούς από.. νοσοκόμους! Ο μέσος χρόνος αναμονής για ειδικότητα είναι τα 5 έτη. Καλά, για κόστος υγείας και ποιότητα μη μιλήσουμε, γιατί θα πέσουν τα τσιμέντα να μας πλακώσουν. Προφανώς, εγώ πιστεύω, κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Εκτός κι αν είμαστε αρρωστιάρηδες ποια. Σειρά έχει το δεύτερο παράδειγμα. Όλοι σας θα έχετε στην παρέα σας άτομα που, όταν τα ρωτήσετε τη σπουδάζουν θα σας πούν... "Δεν έχω πολυκαταλάβει"! Σημαντικό στοιχείο, προχτές βγήκα για καφέ και ένα παιδί στην παρέα είπε ακριβώς αυτό. Σπουδάζει βιβλιοθηκονομία με τα λεφτά όλων μας στην Κέρκυρα (αξιαγάπητο νησί η Κέρκυρα, έχω πάει 2 καλοκαίρια)! Τον ρώτησα λοιπόν, τι θα κάνεις όταν τελειώσεις με το καλό; Η απάντηση ήταν, δεν έχω ιδέα, απλά σπουδάζω επειδή θέλουν οι γονείς μου. Νομίζω δε χρειάζεται κάποιο σχόλιο, αφήνω την φαντασία σας να οργιάσει. Εγώ απλώς θα πώ, γιατί αυτό το παιδί να μην είχε μάθει μια τέχνη (ναι, δεν είναι ντροπή, εγώ πήγαινα στις οικοδομές τα καλοκαίρια και ρώταγα αν θέλουν εργάτη και κουβάλαγα τούβλα..) και με τα λεφτά που χαλάει τώρα να άνοιγε το μαγαζάκι του; Γιατί έχει πρόβλημα το σύστημα της παιδείας μας (όχι, δεν φταίει ούτε αυτός ούτε οι γονείς του, εγώ τους γονείς του τους σέβομαι και τους βγάζω το καπέλο που στερούντε να τον σπουδάσουν έστω και κάτι και να νιώσουν ότι τον στήριξαν).

Δυστηχώς όμως, όπως και πολλά άλλα πράγματα σε αυτό τον τόπο, έτσι και αυτό θα αποτύχει, ελέω των ανίκανων, αργόμισθων καρεκλοκένταυρων. Πάρτε για παράδειγμα την αλλαγή του νόμου των μετεγγραφών. Τραγελαφικές στιγμές κατά το παρελθόν με τμήματα με 100 εισακτέους να μένουν με.. 20, και άλλα στην Αθήνα από 100 να έχουν 300! Μετά δε το νέο νόμο, εισαγωγή στην αρχιτεκτονική με.. 4, στην ιατρική με.. 15 κτλ. (μάλλον δεν είχε επιλογή στο excelόφυλλο για αυτό). Δεν υποβαθμίζεται η παιδεία μας έτσι δηλαδή; Όχι, απλά στερούμε την ελεύθερη πρόσβαση στην δωρεάν παιδεία. Δυστήχως, τέτοιες κορώνες με κάνουν να στεναχωριέμε, αντί να αναγνωρίσουμε όλοι μαζί το πρόβλημα και να αγωνιστούμε να βρούμε την λύση του (γιατί υπάρχει λύση σε όλα σε αυτή τη ζωή), να αναλωνόμαστε σε τέτοιες ψυχοφθόρες, γηπεδικού τύπου συζητήσεις. Έγινε λοίπον μια αλλαγή, καλή ή κακή. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν παραθυράκια. Και τώρα οδεύουμε προς.. κατάργηση διάβασα πρόσφατα. Τί λέγαμε για το κομματικό σύστημα στη χώρα μας άραγε;

Καταλήγω λοιπόν στο εξείς. Κρίνω την αλλαγή επιτακτική. Ακόμα πιο επιτακτική όμως ανάγκη είναι η αναμόρφωση της παιδείας. Εκ βάρθων. Δεν πιστεύω όμως ότι θα γίνει ότι πρέπει να γίνει, κάθε άλλο. Ελπίζω να με βγάλουν ψεύτη. Το χειρότερο όμως είναι ότι ίσως βιώσουμε αναταράξεις από "μειοψιφικές-πλειοψηφίες" συμφερόντων ή απλώς τυφλού οπαδισμού, που θα δημιουργήσουν νέες πλήγες στην ήδη αιμοραγούσα παιδεία μας.

+1 BinLaden
Στην παρατήρησή σου πως δεν υπήρξε ποτέ ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την παιδεία στη χώρα μας, μία στρατηγική, να προτείνω το πολύ συγκεκριμένο : να υπάρχει συνέχιση στο έργο του υπουργείου, ανεξάρτητα από την εναλλαγή των υπουργών. Δεσμευτικό πλαίσιο, που θα
1. αναγκάζει όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να πουν τη γνώμη τους, να έρθουν σε διάλογο ουσιαστικό και όχι σικέ (δάσκαλοι, καθηγητές, φοιτητές, απόφοιτοι, νηπιαγωγοί)
2. να βγουν με την παραπάνω διαδικασία 4-5 πολύ πολύ βασικοί και κοινώς αποδεκτοί στόχοι (πχ αναβάθμιση τεχνικής εκπαίδευσης, εξορθολογισμός του πλήθους των εισακτέων στις σχολές/των τμημάτων, μισθοί νεοδιοριζόμενων, μέριμνα για τη στέγαση των φοιτητών, παπαγαλία στο σχολείο, δηλ οτιδήποτε..)
3. να δεσμεύονται οι μελλοντικοί υπουργοί σε αυτούς τους βασικούς στόχους και όχι κάθε φορά που ανεβαίνει ένας καινούριος υπουργός, επειδή θέλει να κάνει το κομμάτι του, κάνει άνω-κάτω τα πανεπιστήμια και το σύστημα εισαγωγής, αρχίζουν οι αποσπάσεις των κολλητών του στο υπουργείο κλπ κλπ.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεννόησης. Θεωρητικά και ο νόμος της Διαμαντοπούλου περιείχε ένα παρόμοιο μίνιμουμ (ψηφίστηκε από τρία κόμματα) αλλά είδαμε τι έγινε και πώς και γιατί τα κόμματα που τον ψήφισαν στην αρχή τον επόμενο χρόνο έκαναν την πάπια, πώς και γιατί ενώ υπήρχε και καλά διαβούλευση με καθηγητές και πρυτάνεις ένα χρόνο πριν, με το που ψηφίστηκε εξεγέρθησαν και μας έκλεισαν με το έτσι θέλω τις σχολές, χωρίς να μας παρουσιάσουν ποιες ήταν οι εναλλακτικές τους προτάσεις, καλά για το φοιτητοσυνδικαλισμό δεν κάνω λόγο για το πόσο διαθέτει προτάσεις και προβληματισμό (και αυτές είναι στο μίνιμουμ δυστυχώς).
Το προαπαιτούμενο είναι ένας-δύο-μερικοί άνθρωποι με όραμα να βρεθούν στις κατάλληλες θέσεις, τον κατάλληλο χρόνο. Μετά να κινητοποιηθεί ο πολύς κόσμος που μένει αμέτοχος ουσιαστικά σε όλα αυτά, που εκπροσωπείται από συνδικαλισταράδες της πλάκας, ενώ αυτός επηρεάζεται περισσότερο και έτσι προχωράμε.

Μακάρι να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και να συμετάσχουν και όλα τα κόμματα της βουλής (προσοχή, κόμματα). Ακόμα δε καλύτερα να έχουμε μια μορφή άμεσης δημοκρατίας μέσω ηλεκτρονικής ή απλής διαβούλευσης (πραγματικής όμως διαβούλευσης, όχι όπως τώρα για τα μάτια του κόσμου). Αλλά γιατί δε μπορούμε όπως όλα τα άλλα κράτη του κόσμου να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από το μικροκομματικό ή ατομικό συμφέρον και να υπάρξει αυτή η συνεργασία σε όλους τους τομείς; Είτε πρόκειτε περι πρωτοφανούς ανικανότητας (βλέπε φόρος στο πετρέλαιο) είτε πρέπει να υπάρξει πλέον πραγματικός διαχωρισμός των τριών εξουσιών (ιδιαιτέρως εκτελεστικής και νομοθετικής για αρχή και.. βλέπουμε) μπας και ξεκολλήσουμε από το τέλμα-βούρκο που έχουμε εισέλθει.

Όσον αφορά το νόμο Διαμαντοπούλου, είναι ένα απλό παράδειγμα του τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι πραγματικά κρίμας να κυριαρχεί η κουτοπονηριά, ο λαϊκισμός, η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερώντων (από τους πρυτάνης φεριπήν, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας) στο άλωτε λίκνο της δημοκρατίας. Δεν υπάρχει συνδικαλισμός στην Ελλάδα, για αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Υπάρχει ο σφετερισμός της εξουσίας, η λαμογιά και ψηφοθηρία με στόχο το προσωπικό και όχι το συλλογικό συμφέρον. Απλά ο λύκος φέρει προβιά προβάτου και βρίσκει ευήκοα ώτα στο πρόσωπο νέων ανθρώπων με όραμα και αγαθούς σκοπούς.

BinLaden wrote: Αλλά γιατί δε μπορούμε όπως όλα τα άλλα κράτη του κόσμου να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από το μικροκομματικό ή ατομικό συμφέρον και να υπάρξει αυτή η συνεργασία σε όλους τους τομείς;

Γιατί ήταν συμφωνημένο σιωπηρά, τη μία να τρώει το κομματικό κράτος της μισής ελλάδας τα δανεικά και την άλλη (όταν είχαμε εναλλαγή στην εξουσία) η άλλη μισή. Χωρίς πικρόχολη διάθεση, έτσι ήταν, τι να λέμε τώρα. Τώρα που τελείωσαν τα δανεικά ίσως γίνει κάτι πιο σοβαρό.

Είτε πρόκειτε περι πρωτοφανούς ανικανότητας (βλέπε φόρος στο πετρέλαιο) είτε πρέπει να υπάρξει πλέον πραγματικός διαχωρισμός των τριών εξουσιών (ιδιαιτέρως εκτελεστικής και νομοθετικής για αρχή και.. βλέπουμε) μπας και ξεκολλήσουμε από το τέλμα-βούρκο που έχουμε εισέλθει.

Και η ανικανότητα παίζει σε μεγάλο βαθμό πιστεύω, διότι σκέψου πως οι σημερινοί άνθρωποι μέχρι και 50 ετών τα βρήκαν όλα έτοιμα και εύκολα. Οι πολιτικοί αυτής της ηλικίας δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ σε κάποια δύσκολη κατάσταση, δεν έφεραν σε πέρας κανένα τρομερό σχέδιο στη χώρα (με μικρή εξαίρεση ίσως την είσοδο στο ευρώ αλλά και αυτή έτσι όπως έγινε...). Ας κάνουμε μία αντιπαραβολή με τους γερμανούς πολιτικούς που τις προηγούμενες δεκαετίες έφτιαξαν ένα παραγωγικό θαύμα, από πού ξεκίνησαν κλπ και ήταν και ο γερμανικός λαός μέσα εννοείται. Ο Σόιμπλε που κοροϊδεύουμε, όσο κ αν διαφωνεί κάποιος ιδεολογικά, ήταν υπεύθυνος ως υπουργός για την επανένωση ανατολικής και δυτικής γερμανίας. Και εμείς είχαμε τον αντρέα με τη μιμή, και τον κοσκωτά με τα παμπερς, αλί και τρισαλί δηλαδή!

Απλά ο λύκος φέρει προβιά προβάτου και βρίσκει ευήκοα ώτα στο πρόσωπο νέων ανθρώπων με όραμα και αγαθούς σκοπούς.

Είναι εγκληματικό πραγματικά να πετσοκόβονται με τέτοιο τρόπο οι ορίζοντες των νέων ανθρώπων στη σκέψη, στη φαντασία κλπ και να διοχετεύεται τόση ενέργεια στη σύγκρουση και την αντίδραση. Να μου πεις κατέχεις εσύ την μοναδική αλήθεια? Όχι. Αλλά ο φανατισμός και οι παρωπίδες δείχνουν τελικά τι είναι επιζήμιο. Άσε που μιλάω για συνολικά χαμηλό επίπεδο, αριστερο-κεντρο-δεξιά. Το πρόβλημά μας δεν είναι ιδεολογικό, είναι πολιτισμικό κατά βάθος, πρόβλημα παιδείας δηλαδή. Και εκεί τελικά θέλω να καταλήξω πως οι δυνάμεις της συντήρησης υπάρχουν παντού και πάντα. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει και ο αντίλογος, και το άλλο παράδειγμα, αλλά να ακούγεται, να συμμετέχει, να δρα. Αν λοιπόν ο κόσμος που τόσα χρόνια δεν ήταν στα πράγματα ενεργά τώρα δε βγει μπροστά να μιλήσει, τι να προσδοκούμε..? Μάννα εξ ουρανού δεν παίζει.

Ήταν συμφωνημένο ή πολύ απλά συναγωνίζονταν για την εξουσία καταστρέφοντας την Ελλάδα στο ενδιάμεσο; Εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά, ότι δηλαδή μπήκαν σε ένα σπιράλ λαϊκισμού για να ανέβουν στην εξουσία, που ήξεραν ότι ήταν καταστροφικό αλλά το επιδοτούσαν με τα δανεικά, και μετά επειδή ο λαός είχε καλομάθει, δεν κατάφεραν να απεγκλωβιστούν. Αλλά η μεγάλη καταστροφή έγινε από τον Παπανδρέου τον πρεσβύτερο και στη συνέχεια από τον Κωστάκη "επανιδρύω το κράτος".

Θα συμφωνήσουμε, δύο παρατηρήσεις όμως. Πρώτον, στην ΕΕ μπήκαμε από σπόντα. Ευρωπαϊκή ιδέα δε λογιζόταν στα μάτια των ανθρώπων έξω χωρίς την Ελλάδα. Για αυτούς η Ελλάδα ήταν και είναι μέσα τους κάτι πολύ σημαντικό, και το διαπιστώνω από πολλούς τουρίστες που έχω συνομιλήσει. Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μας βοήθησε, όχι ο Σημίτης. Οι ευρωπαίοι σίγουρα ήξεραν το μαγείρεμα που κάναμε, αλλά δε μπορούσανε να μας αφήσουν για συναισθηματικούς λόγους εκτός. Τώρα βέβαια δεν ισχύει τόσο αυτό. Το δεύτερο είναι ότι, όσον αφορά τους Γερμανούς και λοιπούς ευρωπαίους που πρόκοψαν, αυτό οφείλεται τόσο στους πολιτικούς που τους είπαν ευθύς εξαρχής την αλήθεια αλλά το κυριότερο στον λαό. Έκαναν θυσίες (πχ. συγκράτηση μισθών, πληθωρισμός κτλ) για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Ο Έλληνας κοιτάει το βραχυπρόθεσμο συμφέρον (ακόμα θυμάμαι το επικό έτος 2008 που ήρθαν οι επιστροφές της εφορίας και όλοι πείραν πολυτελή τζίπ τύπου cayenne, κτλ.), για αυτό ζούμε καλά αλλά και για αυτό τραβάμε αυτά που τραβάμε. Πρέπει κάποιος να πεί αλήθειες πλέον, αλλά και να είμαστε έτοιμοι να τις αντικρύσουμε.

Τέλος, δεν έχει σημασία ο πολιτικός χώρος. Μπορείς να έχεις άποψη δίχως να γνωρίζεις τους πολιτικούς χώρους. Εξάλλου, αυτά τα κέντρο-αριστερά-πάνω-κάτω-δεξιά είναι απομεινάρια του μακρινού παρελθόντος. Πιστεύω ακράδαντα, όπως πολύ σωστά λές και εσύ, ότι πρόκειτε καθαρά για θέμα παιδείας. Για αυτό προέταξα ως αναγκαιότητα την αναμόρφωση της παιδείας. Πρέπει το λύκειο να αποσυνδεθεί από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση (πέραν άλλων). Με θλίψη μου παρακολουθούσα συμμαθητές να κλείνουν το σχολείο για να διαβάσουν για τις πανελλήνιες, να αποστιθίζουν φροντιστηριακά τευχήδια την ώρα που πέρναγε από μπροστά μας η σύγχρονη ιστορία, η νεοελληνική ποίηση και λογοτεχνία, το πολιτικό δίκαιο. Ο πολίτης πρέπει να ζυμώνεται στο σχολείο, μακριά από τις "σειρήνες" που απομακρύνουν τον σύγχρονο Οδυσσέα από την ιθάκη του, το να γίνει ο πυλώνας της κοινωνίας μέσα στην οποία θα ζήσει.

Εξάλλου, βλέπουμε νέους να πρωτεύουν σε ολυμπιάδες μαθηματικών και πληροφορικής, φυσικής και αστροφυσικής, ακόμα και χημείας (βλέπε ΕΠΥ, ΕΜΕ, κτλ), αποδεικνύεται πως έχουμε πολύ περισσότερα μαθηματικά εφόδια από νέους της ηλικίας μας στο εξωτερικό αλλά στις έρευνες του ΟΟΣΑ να κατατασόμαστε στο τέλος.. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν καλλιεργούμε τον αθλητισμό και την αθλητική παιδεία, την λογοτεχνία, την τέχνη (η χώρα που γέννησε την τέχνη), την πολιτική σκέψη. Για αυτό βλέπουμε ανεγκέφαλους να πετάνε αντικείμενα στα γήπεδα, να μη μπορούν να αρθρώσουν 1 σωστή πρόταση, να μην εκτιμούν τα μουσεία μας που άλλοι ταξιδεύουν τόσα χιλιόμετρα για να θαυμάσουν, να μη μπορούν να ορθώσουν το ανάστημα τους απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τους εκμεταλευτούν, να μην τιμωρούν όσους καταχράζονται την εξουσία.

Αυτό συμβαίνει γιατί δεν καλλιεργούμε τον αθλητισμό και την αθλητική παιδεία, την λογοτεχνία, την τέχνη (η χώρα που γέννησε την τέχνη), την πολιτική σκέψη

Εδω με εχασες...

Καλα ολα αυτα τα περι ελληνικου πολιτισμου και συμφωνω οτι ειναι χρησιμο να προβαλλονται προς τα εξω. Εμενα προσωπικα δε με αγγιζουν ιδιαιτερα, και αυτο ειναι και θεμα γουστου περα απο θεμα παιδειας.

Αυτο που λειπει για μενα δεν ειναι αυτα τα φρου-φρου και αρωματα, αλλα αντιθετως η ουσια. Το "get your hands dirty" που λενε. Το να μπορεις να δωσεις διεξοδο στην ορεξη να κανεις δικα σου πραγματα. Το να εχεις τα ερεθισματα για να σκεφτεις κατι περα απο το που θα πας για καφε. Το να μη σκεφτεσαι στα 18 σου το ποτε θα παρεις συνταξη. Αυτά ειναι για μενα πολυ πιο αμεσες αναγκες απο τον αθλητισμο και τη λογοτεχνια.

Δεν πρέπει να παραλείπεις ότι βασικά στοιχεία ενός πολίτη είναι να γνωρίζει τι είναι η μεταπολίτευση, ποιός ήταν ο.. Καποδίστριας, τι είναι ο αλληλοσεβασμός και το "ευ αγωνίζεσθαι", τα βασικά στοιχεία του υγιούς διαλόγου, η κριτική σκέψη, το πολίτευμα και οι πολιτικές συζητήσεις (στην αρχαία Σπάρτη, οι γονείς έπερναν μαζί τους τα παιδιά τους στα φειδίτια -μέρη πολιτικών συζητήσεων- από 7 ετών), έτσι ώστε να μπορεί εν τέλει να τα εφαρμόσει. Η γνώση πρέπει να είναι πολύπλευρη. Ίσως να έχεις στο μυαλό σου τα εικαστικά και την λογοτεχνία στο σχολείο, όμως μιλάω για κάτι πολύ διαφορετικό όσον αφορά το επίπεδο και την ουσία. Το βασικό όμως για μένα είναι η απαγκίστρωση από το βαθμοθηρικό πρότυπο, την παπαγαλία και η απεξάρτιση από την μεταλυκειακή εκπαίδευση.

Από εκεί και πέρα, αν κατάλαβα καλά αναφέρεσαι στην πρακτική εξάσκηση και στην δημιουργία. Σίγουρα και αυτά αποτελούν αναπόσπασμο κομμάτι της μόρφωσης. Εξάλλου, στην Αμερική για παράδειγμα που τυγχάνει να γνωρίζω, έχεις τη δυνατότητα επιλογής εξωσχολικών ωρών πάνω σε εργαστηριακά μαθήματα, στην καινοτόμο σκέψη και δημιουργία, στον αθλητισμό και σε άλλα πολλά. Αυτά θα πρέπει να είναι σε ένα σύστημα επιλογής από τον ίδιο το μαθητή ανάλογα με τα δικά του πρότυπα. Δεν διαφωνούμε σε καμία περίπτωση επ'αυτού. Όπως επίσης θα έπρεπε να εξασκούμαστε στην επίλυση προβλημάτων και όχι στην επίλυση.. ολοκληρωμάτων, για παράδειγμα στα μαθηματικά. Αν πάλι αναφέρεσε στην εξειδίκευση, να πώ ότι διαφωνώ προσωπικά με αυτή την προσέγγιση. Η εξειδίκευση πρέπει να είναι μέρος της πανεπιστημιακής μόρφωσης.