Δεν σε σταματησαν στην κοκκινια.
Σε σταμάτησαν σε σταση του 608,
να σε ρωτήσουν τι κανεις ακομα εδώ.
Καποιες φορές καφες,
κάποιες φορές περνάς και δεν μιλάς,
κάνεις πως αλλού κοιτάς.
Δεν είναι η ντροπή, είναι η αποφυγή,
των συναισθημάτων που δεν ξέρεις οτι έχεις.
Ακόμα ακουω τις φωνές σου,
να ζητάς κάρτα συνδρομής στο
κυλικείο των χημικών, φτηνός καφές, φτηνό νερό, φτηνά νιάτα.
Αν φύγανε που πήγανε;
Αν μείναν ποτε θα φύγουν;
Αν το νόημα ειναι η χαρά, βρήκες το νόημα. Όχι την χαρά.