tsag wrote: Το πανεπιστημιο ειναι για οσους εχουν την αντιστοιχη εγκεφαλικη δυνατοτητα .
Θα σταθώ λιγάκι σε αυτό, γιατί από
αυτήν ακριβώς την πεποίθηση ξεκινάνε πολλά στραβά εντός Ε.Μ.Π., στραβά τα οποία συνεχίζονται και στον επαγγελματικό χώρο αργότερα. Στραβά όπως το
καβάλημα του Μετσοβίου και η
κοινωνική αναπηρία όσων σχετίζονται με το ίδρυμα.
Καταρχήν πρέπει να καταλάβουμε ότι όποιος είναι έξυπνος στα μαθηματικά, δεν θα είναι
απαραίτητα έξυπνος και σε άλλους τομείς όπως πχ στην γλωσσική έκφραση ιδεών και σκέψεων, δηλαδή στην έκθεση ή στην ρητορική. Μπορεί και να είναι, αλλά μπορεί και όχι. (Gardner 1987)
Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί
ο εγκέφαλός μας διαμορφώνεται ανάλογα με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Χρειάζεται περίπου 10 εβδομάδες για να αρχίσει να "κατέχει" ένα νέο skill και μετά από χρόνια μπορεί να γίνει κανείς τόσο καλός, που να του έρχεται "από φυσικού".
Στην πορεία αυτή όμως χάνεις άλλα skills, γιατί έχουμε συγκεκριμένο αριθμό νευρώνων και για να χτιστεί μία εγκεφαλική δομή πρέπει να αποδομηθεί μία άλλη. Αυτό σημαίνει ότι όσο γινόμαστε καλοί σε κάτι, άλλο τόσο χάνουμε κάτι άλλο. (Ramachandran, Vilayanur S 1998)
Η πεποίθηση λοιπόν που κυριαρχεί στο Ε.Μ.Π. ότι επειδή ήμασταν καλοί μαθητές στο σχολείο θα είμαστε και οι πιο "έξυπνοι" ή πιο "ικανοί" ή whatever-bullshit-idea-crosses-your-mind είναι παντελώς αναληθής. Στην πραγματικότητα είμαστε πάρα πολύ καλοί στο να λύνουμε ρευστομηχανικές εξισώσεις και να συλλαμβάνουμε ιδεατά αντικείμενα στο χώρο. Αυτό δεν μας κάνει απαραίτητα και "έξυπνους". Για την ακρίβεια να ξέρετε ότι στον "έξω κόσμο" οι μηχανικοί θεωρούνται και παντελώς
βλάκες. Οι Γερμανοί μας λένε Fachidioten και οι Αμερικανοί γυρίζουνε σειρές big bang theory με αντιπρόσωπό μας τον Howard Wolowitz.
Ξεκαβαλάτε λοιπόν το καλάμι και δείτε πως θα ζήσετε ευτυχισμένοι και όχι "επιτυχημένοι".
Πάμε τώρα σε ένα άλλο θεματάκι:
Το ότι ήμασταν καλοί μαθητές στο σχολείο συνεπάγεται αυτεπάγγελτα ότι θα είμαστε και καλοί φοιτητές;
Όχι. Και ο βασικός λόγος που ισχύει αυτό το όχι, είναι γιατί
δεν θέλουμε. Γύρω στο 2ο-3ο εξάμηνο πολλοί από μας κάνουν μία 180-μοίρες στροφή από το ΕΜΠ, όχι γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν (μια χαρά μπορούνε μετά στο 12ο και στο 14ο εξάμηνο), αλλά γιατί χωρίς μία συνεχή πίεση σαν αυτή του σχολείου αρνούνται να συνεχίσουν να υποβάλλονται στην καθημερινή πίεση της
μονοθεματικής εκπαίδευσης.
Παιδιά στο σχολείο είχε 1 ώρα Μαθηματικά, 1 ώρα Φυσική και μετά κοπανάγαμε κάτι Κείμενα, κάτι Θρησκευτικά και κάτι τέτοιες μαλακίες. Το μυαλό
χαλάρωνε. Δεν αντέχεις να παρακολουθείς 6 ώρες την ημέρα μαθηματικές εξισώσεις για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή θα σπάσεις. Στην τελική δεν είμαστε
σχεδιασμένοι να κάνουμε 8 ώρες μαθηματικά την ημέρα. Είμαστε σχεδιασμένοι να ψάχνουμε για τροφή στη σαβάνα, να προσπαθούμε να φάμε τη γκόμενα που κάθεται στο διπλανό δέντρο και αραιά και που να σκεφτόμαστε πως θα κατασκευάσουμε κανένα καινούριο όπλο ή νέα τεχνολογία. Το τρυπάκι της σύγχρονης εκπαίδευσης με την μονοθεματική κατεύθυνση που δίνει είναι αντίθετο με την φυσική λειτουργία μας. Δείτε τις αρχαίες φιλοσοφικές σχολές πως λειτουργούσαν και τι διάνοιες έβγαλαν. Τέτοιες διάνοιες το ΕΜΠ δεν θα δει ποτέ ούτε με κιάλι.
Δεν θέλω να μπω σε νευροανατομικές λεπτομέρειες για ποιο λόγο ισχύει αυτό και να κουράσω
. Γεγονός πάντως είναι ότι αυτή η σχολή (όπως και οι περισσότερες στην Ελλάδα) σου κουρκουτιάζει τον εγκέφαλο. Αυτό στο σχολείο δεν γινόταν, εδώ γίνεται, γι αυτό και πολλοί αναγκάζονται να ρίξουν τους ρυθμούς τους στην παρακολούθηση. Είναι φυσική αντίδραση, όχι κοινωνική.
Καλό θα είναι λοιπόν να μην προβαίνουμε σε ακραίους χαρακτηρισμούς (βλάκας, έξυπνος) συμφοιτητών μας. Γιατί χωρίς να γνωρίζουμε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο βασίζεται μία συμπεριφορά, δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Και αυτός είναι βασικός νόμος της ψυχολογίας.