Re: ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ?
Posted: Wed Oct 05, 2011 7:14 pm
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΧ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ...
Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι λόγοι για να μην επιστρέψουμε στη δραχμή είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. Εξάλλου την άποψη αυτή έχουν εκφράσει πολλοί οικονομολόγοι και πολλές βρετανικές εφημερίδες όπως Guardian και Τimes (οι δε Βρετανοί βέβαια ευλογούν τα γένια τους που δεν μπήκαν στο ευρώ και θα ήθελαν να επιβεβαιωθούν). Εξηγούμαι:
Δε νομίζω ότι ευσταθεί το επιχείρημα ότι το επίπεδο διαβίωσης θα πέσει με μία έξοδο από το ευρώ και υποτίμηση του νομίσματος, όπως ειπώθηκε. Δεν επηρεάζεται η αγοραστική δύναμη. Στην Κατοχή το ΄41-'42 (και για να είμαστε ακριβείς, στην Αθήνα και λιγότερο στη Θεσσαλονίκη, όχι στην επαρχία) λόγω του ελέγχου που επέβαλαν οι Γερμανοί στα τρόφιμα, μειώθηκε η προσφορά κι έτσι π.χ. κυκλοφορούσαν 300 κιλά ψωμί αντί για 1.000, δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί η ζήτηση και οι τιμές φθάσαν στα ύψη. Υποτίμηση πάλι για μας σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό: αλλαγή προς τα κάτω της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος σε σχέση με άλλα ξένων κρατών. Στο εσωτερικό της χώρας δε θα γίνει αυτό αντιληπτό, διότι αν π.χ. την επόμενη μέρα της υποτίμησης, αγοράσεις το ψωμί όσο και πριν αλλά χ 600δρχ, θα πληρώνεσαι και σε χ 600δρχ. Έχει ξαναγίνει υποτίμηση στο παρελθόν και στην Τουρκία πολύ πρόσφατα, αντί για 5 τουρκ. λίρες έδινες 5.000...
Όσο για το ότι χρειάζεται αυτάρκεια σε βασικά προϊόντα για να βγούμε από το κοινό νόμισμα πάλι ατόπημα μου φαίνεται. Επειδή
Α) είμαστε σε γενικές γραμμές αυτάρκεις σε βασικά αγαθά όπως φρούτα, λαχανικά, γαλακτοκομικά και δημητριακά (με εξαίρεση το ρύζι) -τα περισσότερα από αυτά είναι κατεξοχήν ελληνικά στην ελληνική αγορά- και Β) και να μην ήμασταν, υπάρχει δυνατότητα μέσω υποτίμησης -όπως έκανε η Ισλανδία κι ας ΜΗΝ ήταν αυτάρκης στα παραπάνω- να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας και να επωφεληθούμε από αυτό. Δεν ισχύει ότι δεν εξάγουμε. Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει βαριά βιομηχανία (όπως και οι περισσότερες χώρες δλδ στην Ευρώπη και τον κόσμο), αλλά εξάγει αγροτικά προϊόντα. Επειδή γνωρίζω από πείρας που έζησα στο Λονδίνο 1 χρόνο, μπορείς να βρεις εκεί σε οποιοδήποτε γνωστό σούπερ-μάρκετ, τα εξής ελληνικά προϊόντα: ελιές (Καλαμών, Χαλκιδικής), λάδι, φέτα (Κολιός, Δωδώνη...), γιαούρτι (ΦΑΓΕ), ταραμοσαλάτα, κρασί ίσως και φρούτα. Φθηνότερη δρχ θα σήμαινε ότι οι εταιρίες θα τα αγοράζαν φθηνότερα και θα τα διέθεταν φθηνότερα κα σε μεγαλύτερες ποσότητες στους καταναλωτές.
Επίσης, το ότι δε θα αυξηθεί ο τουρισμός, και μάλιστα κατά πολύ, δεν ισχύει καθόλου. Εδώ αυξήθηκε εν μέσω κρίσης -το θέμα είναι ότι δεν αυξήθηκε όσο θέλαμε! Δε φαντάζεστε τι προσφορές υπάρχουν στο εξωτερικό και πόσοι επιλέγουν την Ελλάδα. Και για να έχουμε μια εικόνα, πριν 2 χρόνια είχα διαβάσει σε άρθρο ότι η πρόβλεψη για το 2011 ήταν 20 εκ. αφίξεις τουριστών (το συγκράτησα ως νούμερο 2πλάσιο του πληθυσμού). Φέτος είχαμε μέχρι τον Αύγουστο 16,5 εκ. αφίξεις. Η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες να φιλοξενήσει κι άλλους. Πόσο μαλλον αν γίνει και κάπως φθηνότερος ως προορισμός.
Υπάρχουν όμως κατά εμέ 2 ενστάσεις, μία δημοσιονομικού και μία πολιτικού περιοχομένου: Α) καθώς το εξωτερικό χρέος θα είναι πλέον σε ευρώ (ένα πιο ακριβο νόμισμα), θα χρωστάμε περισσότερα ως % του ΑΕΠ. Αυτό το ζήτημα ρυθμίζεται διότι αν μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης δεν υπάρχει κίνδυνος, κι αν χρειαστεί, αναδιάρθρωση θα γίνει (όπως το συζητάνε ούτως ή άλλως σήμερα) Β) η όμορφη εικόνα μία Ευρώπης με κοινό νόμισμα, υπό μία Ένωση, αρχίζει να "σπάει" και η περίφημη "Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" απομακρύνεται. Αλλά βέβαια τέτοιου είδη προβληματισμοί υπήρχαν εξαρχής. Και για να το θέσω σωστά, όπως έχει είδη χιλιοειπωθεί, δεν έγινε σχεδιασμός σωστός: πώς μπορούσε μια χώρα με οικονομικά μεγέθη όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία να έχε κοινό νόμισμα με τη Γερμανία;
Κι εν τέλει, τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Όταν ο Μ. Αλέξανδρος είδε εκείνον τον απίστευτο κόμπο του σκοινιού σε μια αμάξα -το Γόρδιο δεσμό- δεν κάθησε να σκεφτεί πώς να τον λύσει, απλώς... τον έκοψε.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι λόγοι για να μην επιστρέψουμε στη δραχμή είναι περισσότερο πολιτικοί παρά οικονομικοί. Εξάλλου την άποψη αυτή έχουν εκφράσει πολλοί οικονομολόγοι και πολλές βρετανικές εφημερίδες όπως Guardian και Τimes (οι δε Βρετανοί βέβαια ευλογούν τα γένια τους που δεν μπήκαν στο ευρώ και θα ήθελαν να επιβεβαιωθούν). Εξηγούμαι:
Δε νομίζω ότι ευσταθεί το επιχείρημα ότι το επίπεδο διαβίωσης θα πέσει με μία έξοδο από το ευρώ και υποτίμηση του νομίσματος, όπως ειπώθηκε. Δεν επηρεάζεται η αγοραστική δύναμη. Στην Κατοχή το ΄41-'42 (και για να είμαστε ακριβείς, στην Αθήνα και λιγότερο στη Θεσσαλονίκη, όχι στην επαρχία) λόγω του ελέγχου που επέβαλαν οι Γερμανοί στα τρόφιμα, μειώθηκε η προσφορά κι έτσι π.χ. κυκλοφορούσαν 300 κιλά ψωμί αντί για 1.000, δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί η ζήτηση και οι τιμές φθάσαν στα ύψη. Υποτίμηση πάλι για μας σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό: αλλαγή προς τα κάτω της ισοτιμίας του εθνικού νομίσματος σε σχέση με άλλα ξένων κρατών. Στο εσωτερικό της χώρας δε θα γίνει αυτό αντιληπτό, διότι αν π.χ. την επόμενη μέρα της υποτίμησης, αγοράσεις το ψωμί όσο και πριν αλλά χ 600δρχ, θα πληρώνεσαι και σε χ 600δρχ. Έχει ξαναγίνει υποτίμηση στο παρελθόν και στην Τουρκία πολύ πρόσφατα, αντί για 5 τουρκ. λίρες έδινες 5.000...
Όσο για το ότι χρειάζεται αυτάρκεια σε βασικά προϊόντα για να βγούμε από το κοινό νόμισμα πάλι ατόπημα μου φαίνεται. Επειδή
Α) είμαστε σε γενικές γραμμές αυτάρκεις σε βασικά αγαθά όπως φρούτα, λαχανικά, γαλακτοκομικά και δημητριακά (με εξαίρεση το ρύζι) -τα περισσότερα από αυτά είναι κατεξοχήν ελληνικά στην ελληνική αγορά- και Β) και να μην ήμασταν, υπάρχει δυνατότητα μέσω υποτίμησης -όπως έκανε η Ισλανδία κι ας ΜΗΝ ήταν αυτάρκης στα παραπάνω- να αυξήσουμε τις εξαγωγές μας και να επωφεληθούμε από αυτό. Δεν ισχύει ότι δεν εξάγουμε. Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει βαριά βιομηχανία (όπως και οι περισσότερες χώρες δλδ στην Ευρώπη και τον κόσμο), αλλά εξάγει αγροτικά προϊόντα. Επειδή γνωρίζω από πείρας που έζησα στο Λονδίνο 1 χρόνο, μπορείς να βρεις εκεί σε οποιοδήποτε γνωστό σούπερ-μάρκετ, τα εξής ελληνικά προϊόντα: ελιές (Καλαμών, Χαλκιδικής), λάδι, φέτα (Κολιός, Δωδώνη...), γιαούρτι (ΦΑΓΕ), ταραμοσαλάτα, κρασί ίσως και φρούτα. Φθηνότερη δρχ θα σήμαινε ότι οι εταιρίες θα τα αγοράζαν φθηνότερα και θα τα διέθεταν φθηνότερα κα σε μεγαλύτερες ποσότητες στους καταναλωτές.
Επίσης, το ότι δε θα αυξηθεί ο τουρισμός, και μάλιστα κατά πολύ, δεν ισχύει καθόλου. Εδώ αυξήθηκε εν μέσω κρίσης -το θέμα είναι ότι δεν αυξήθηκε όσο θέλαμε! Δε φαντάζεστε τι προσφορές υπάρχουν στο εξωτερικό και πόσοι επιλέγουν την Ελλάδα. Και για να έχουμε μια εικόνα, πριν 2 χρόνια είχα διαβάσει σε άρθρο ότι η πρόβλεψη για το 2011 ήταν 20 εκ. αφίξεις τουριστών (το συγκράτησα ως νούμερο 2πλάσιο του πληθυσμού). Φέτος είχαμε μέχρι τον Αύγουστο 16,5 εκ. αφίξεις. Η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες να φιλοξενήσει κι άλλους. Πόσο μαλλον αν γίνει και κάπως φθηνότερος ως προορισμός.
Υπάρχουν όμως κατά εμέ 2 ενστάσεις, μία δημοσιονομικού και μία πολιτικού περιοχομένου: Α) καθώς το εξωτερικό χρέος θα είναι πλέον σε ευρώ (ένα πιο ακριβο νόμισμα), θα χρωστάμε περισσότερα ως % του ΑΕΠ. Αυτό το ζήτημα ρυθμίζεται διότι αν μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης δεν υπάρχει κίνδυνος, κι αν χρειαστεί, αναδιάρθρωση θα γίνει (όπως το συζητάνε ούτως ή άλλως σήμερα) Β) η όμορφη εικόνα μία Ευρώπης με κοινό νόμισμα, υπό μία Ένωση, αρχίζει να "σπάει" και η περίφημη "Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" απομακρύνεται. Αλλά βέβαια τέτοιου είδη προβληματισμοί υπήρχαν εξαρχής. Και για να το θέσω σωστά, όπως έχει είδη χιλιοειπωθεί, δεν έγινε σχεδιασμός σωστός: πώς μπορούσε μια χώρα με οικονομικά μεγέθη όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία να έχε κοινό νόμισμα με τη Γερμανία;
Κι εν τέλει, τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Όταν ο Μ. Αλέξανδρος είδε εκείνον τον απίστευτο κόμπο του σκοινιού σε μια αμάξα -το Γόρδιο δεσμό- δεν κάθησε να σκεφτεί πώς να τον λύσει, απλώς... τον έκοψε.