Μην ξεχνάς οτι αυτό το win win κατευθύνει αυτή τη στιγμή την καταπίεση στη νοτια Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Και οτι το αποτελεσμα σε καθε περιπτωση δεν οφειλεται στο συστημα, αλλα στους ανθρωπους που το εφαρμοζουν, και τις προτεραιοτητες που βαζουν. Και ναι σε αυτο το θεμα... γαμησε τα.
Αυτο παλι εχει να κανει με την ενοποιημενη αγορα και την παγκοσμιοποιηση. Μη τα πεταμε ολα στο ιδιο κουβα. Ειπα ενα απλοποιητικο μοντελο της σχεσης επιχειρησης και κοινωνιας. Σε αυτο μπαινουν παρα πολλοι παραγοντες (κοινωνικοι, ιστορικοι, πολιτισμικοι, γεωπολιτικοι) και ειναι τελικα χαοτικο σε παγκοσμιοι επιπεδο. Καλο ειναι να εχουμε τη διαθεση οταν εχουμε κατι χαοτικο μπροστα μας να το αναλυουμε (ως μηχανικοι στη τελικη) παρα να το αφηνουμε κουβαρι, να του κοτσαρουμε και ενα ονομα (κεφαλαιο, καπιταλισμος, κομουνισμος, whatever) και να κατηγορουμε το κουβαρι για τα παντα.Μη συζητήσουμε καν τι έχει κάνει καθόλη τη διαρκεια της ύπαρξής του στις τριτοκοσμικές χώρες (τις έχει γαμήσει πατόκορφα μιλάμε-και όχι απλά χώρες, ολόκληρες ηπείρους).
Ξαναλεω αυτο που ειπα στο τελευταιο ποστ:
Ο μεσος ανθρωπος ειναι προγραμματισμενος να ανταποκρινεται σε απλες, ευνοητες, αμεσες δρασεις. Press this button to win. Οταν η μονη αποτελεσματικη πορεια θελει χρονο, σχεδιασμο και οργανωση, οταν θελει περιπλοκη σκεψη, υπομονη, προσαρμογη, τοτε παθαινουμε κοκομπλοκο, τα παραταμε, και απλα παταμε το win button εχοντας πεισει τον εαυτο μας οτι αμα το πατησουμε πολλες φορες και δυνατα θα νικησουμε.
Δε γινεται να αντιμετωπισει κανεις περιπλοκα πραγματα με απλοϊκο τροπο και να καταφερει κατι.