Διαδικτυακή Κοινότητα Φοιτητών ΕΜΠ

Γιατί σε μία περίοδο που επικρατεί γενικός αναβρασμός τόσο στο ΕΜΠ όσο και στα υπόλοιπα μεγάλα ιδρύματα της χώρας, ο Φοιτητικός Σύλλογος Μηχανολόγων δείχνει μία πρωτοφανή, για τα δεδομένα του, αδιαφορία για τα γεγονότα; Γιατί τη στιγμή που είναι προ των πυλών εκατοντάδες απολύσεις που αντικειμενικά θα οδηγήσουν το ίδρυμα, και τη σχολή, σε μία νέα πραγματικότητα, ο Φοιτητικός Σύλλογος αδυνατεί να συγκεντρώσει την απαραίτητη απαρτία για να συνεδριάσει και να αποφασίσει.

Ένας λόγος είναι ότι μπορεί οι φοιτητές να θεωρούν ότι τη στιγμή που το ίδρυμα είναι ήδη κλειστό από τους εργαζόμενους και τη σύγκλητο, δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε συνέλευση που να πάρει απόφασει για κινητοποιήσεις. Επι της ουσίας, δεν βλέπουν το τι ρόλο μπορεί να παίξει ο Σύλλογος σε αυτήν τη κινηματική διαδικασία.

Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι, αυτό που ο Σύλλογος έχει σαν πάγια θέση και που είναι μία πραγματικότητα, ότι στη σημερινή συγκυρία κανένας αγώνας δε μπορεί να νικήσει αν δεν ενωθεί με όσα περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας μπορεί. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν θα πάρουμε απόφαση να κλείσουμε τη σχολή σε μία περίοδο που είναι ήδη κλειστή. Το ζήτημα είναι αν σε μία περίοδο που τη πρωτοβουλία αγώνα μέσα στο ίδρυμα την πήραν οι εργαζόμενοι, θα αντιληφθούμε ότι, πρώτον αυτό για το οποίο παλεύουν μας αφορά άμεσα και δεύτερον, είναι μία τεράστια ευκαιρία για το Φοιτητικό Κίνημα μέσα από τις συνελεύσεις να βάλει τα δικά του αιτήματα για παιδεία δημόσια και δωρεάν, για εργασία με δικαιώματα και για δημοκρατία και να πάμε με αυτά τα αιτήματα να συντονιστούμε με τους εγαζόμενους και να ενωθούμε μαζί τους.

Και για το αν μέχρι τώρα έχουν αποδειχθεί χρήσιμες οι Συνελεύσεις που γίνονται, μην ξεχνάμε ότι, όπως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι λένε στις συνελεύσεις τους, καθοριστικός παράγοντας στο ότι έχουν αποφασίσει τη συνέχιση της απεργίας εδώ και 5 βδομάδες, ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι Φοιτητικοί Σύλλογοι στα ιδρύματα που γίνονται απεργίες πήραν αγωνιστικές αποφάσεις και προχώρησαν σε συντονισμό με τους εργαζόμενους και καταλήψεις των σχολών.

Τελικά, το ζήτημα είναι να αντιληφθούμε ότι ο μόνος τρόπος να νικήσει ο αγώνας που εξελίσσεται τώρα είναι να δημιουργηθεί ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο με ενιαία αιτήματα για την ανατροπή συνολικά όλης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, για ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης σε εργασία και την αυταρχικοποίηση- φασιστικοποίηση του κράτους και της εγοδοσίας και τελικά η ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης. Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι το κάθε κομμάτι του πανεπιστημίου ξεχωριστά να συζητήσει στις Συνελεύσεις του, να πάρει αποφάσεις για τα αιτήματά του και τα μέσα πάλης και να συντονιστεί στη συνέχεια με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της εκπαίδευσης πανελλαδικα για να οικοδομήσουν έναν ενιαίο αγώνα διαρκείας.